Ineens weet ik weer waarom ik de Telegraaf principieel niet lees en zelfs niet in mijn handen neem.
Het 15- jarige zoontje van Burgemeester Femke Halsema verveelde zich en verschafte zich, in een balorige bui (lezing van advocaat Plasman), toegang tot een verwaarloosde en verlaten woonboot . En oh ja, hij had ook een alarm pistool bij zich. Waarschijnlijk om alarm te kunnen slaan als hij werd betrapt.

Resultaat: een 3 pagina’s tellende veroordeling met chocolade letters in dat misselijkmakend roddelblad, waarvan ik de naam eigenlijk niet meer wil gebruiken.
Waarom zou je in Godsnaam 3 pagina’s wijden aan het puberale gedrag van een 15-jarige zoon van de Burgemeester van Amsterdam ?
Juist, omdat die Burgemeester toevallig een prominent lid van Groen Links is en Paul Jansen, de hoofdredacteur van dat blad met die naam, een persoonlijke oorlog voert met alles en iedereen die maar naar Groen Links ruikt.
“Al 30 jaar een dubbele moraal”  en de “partij van de moraalridders” zijn bekende kreten van deze azijnpisser die dat niet alleen maar opschrijft maar ook hardop zegt bij Jinek of andere talkshows.
Let op: ik hoor net dat hij vier opgroeiende kinderen heeft.

Eigenlijk wil ik hier van de gelegenheid gebruik maken en een bekentenis uit mijn vroege jeugd bekennen. Opgelet Paul Jansen.

Op mijn achtste nam ik, toen de eigenaar van de drogisterij bij ons op de hoek even niet oplette, een rolletje FAAM drop van de toonbank waar het zeer uitnodigend naar mij had liggen kijken en rende vervolgens de winkel uit. De drogist kwam niet achter mij aan en dat lag niet alleen aan het feit dat hij wat ouder was en slecht ter been. Hij had het gewoon niet gezien.
Natuurlijk zag mijn moeder bij mijn thuiskomst onmiddellijk wat ik had uitgespookt. Waarschijnlijk waren mijn lippen en mijn tong zichtbaar pikzwart.
Aan mijn, toen nog, blonde haren sleepte zij mij, na mijn bekentenis, naar de drogist waar zij mij dwong excuses te maken en het rolletje drop van mijn karige zakcentjes te betalen.
Ik heb mij in de rest van mijn leven nooit meer zo klein en beroerd gevoeld.

Vandaag hoorde ik dat Femke Halsema’s zoonlief waarschijnlijk liever wil praten met de Politie dan met zijn moeder !! Ik kan mij dat levendig voorstellen.

En oh, ja, “meneer” Jansen, let maar goed op die vier pubers van u. Een van hen zou zo maar in de krant kunnen komen als hij of zij een rolletje drop steelt. Nog voor dat hij/zij voor de jeugdrechter komt. Of probeert u het in de doofpot te stoppen ? Dat lijkt mij “oliekoekendom”.
Eigenlijk moet u zich diep schamen en à la minuut ontslag nemen ! U speelt rechtertje en veroordeelt een 15-jarige voor de rest van zijn leven. Bah, bah, bah.

Vanmorgen viel mijn oog op deze kop in de krant “Laatste ondernemers van Kijkduin sluiten hun zaak” , gevolgd door nog een dramatischere zin ,,Het is de vraag of we ooit terugkeren.”

Alhoewel wij het eigenlijk al maanden, misschien wel jaren hadden zien aankomen schiet er toch een pijnscheut door mijn hart en moet ik een traantje wegpinken.

Eind oktober bestaat mijn Kijkduin niet meer. Kunnen wij niet meer even een “boulevard je pikken” of op een terrasje naar de onderstaande zon kijken onder het genot van een glaasje rosé, al of niet met vrienden of familie.

Kijkduin is het slachtoffer geworden van projectontwikkelaars die er een mondaine badplaats van willen maken met als slogan NIEUW BELEVEN, NIEUW WONEN, NIEUW KIJKDUIN. De schrik slaat mij om het hart.
Kijkduin zal de komende jaren een complete metamorfose ondergaan, aldus diezelfde ontwikkelaar. De badplaats krijgt een nieuwe skyline met luxe appartementen, horeca, een food-market en een parkeergarage voor 675 auto’s.. Het hotel wordt ingrijpend verbouwd en krijgt 12 etages. Volgens de prognoses zal alles klaar en opgeleverd zijn in het badseizoen van 2022.
Maar vertragingen liggen alweer op de loer. Als er niet op korte termijn ook nog een aannemer failliet gaat op het project. 2022 zal dan al snel 2024 of misschien nog wel later worden.

Intussen is Kijkduin vanaf nu dood. En resten nog bouwputten en gebouwen in de steigers, stof, hijskranen en lawaai.

Met weemoed denk ik terug aan mijn Kijkduin. Ik ging er naar school en voetbalde in de pauzes op het “eilandje” naast de school.
Mijn grootouders logeerden er, in de weekenden dat zij naar Den Haag kwamen, in Hotel Zee en Duin.
Op warme dagen trokken wij op de fiets vanuit Loosduinen met het hele gezin naar het strand. “De jongens”  met hun emmertjes en schepjes en een bal en mijn vader in zijn gebreide zwempak met schouderbandjes. Moeder bezorgd oplettend als wij gingen pootje baden in zee. Op weg terug naar huis kregen wij dan een ijsje bij het ijsloket van hotel Zee en Duin. Vaak moesten wij daarvoor in de rij maar dat deerde niet.

Later maakten wij strandwandelingen met de honden en eindigden dan meestal op een terrasje voor een kopje koffie of later in de middag voor een drankje. De charme van Kijkduin, in tegenstelling tot Scheveningen, was het kleinschalige, het gezellige, het overzichtelijke en de winkeltjes.

Maar het is klaar en over. Mijn Kijkduin is niet meer en zal er ook niet meer komen. 7 grote appartementsgebouwen en een groot hotel zullen ons lieflijke Kijkduin veranderen in een mondaine grote badplaats. Op een manier zoals zoveel badplaatsjes aan de Spaanse en Portugese kust zijn “verpest”.

Of de ondernemers van nu er nog zullen terugkeren is ook zeer twijfelachtig. Blijkbaar zullen de huren tweemaal zo hoog worden als de huidige huren.
Uiteindelijk zullen er dus grote horecagelegenheden worden gevestigd die deel uitmaken van een landelijk of misschien zelfs wel internationaal keten met prijzen die door de gewone man niet meer kunnen worden opgebracht.
De McDonalds zal al wel een van de prominente plekken hebben gereserveerd.

Geloof je mij niet kijk dan eens op nieuwkijkduin.nl maar blijf er voorlopig enkele jaren weg. Je vindt er nu alleen maar ellende.

In 2023 zal ik, mits nog steeds goed ter been, de boel eens gaan verkennen. Maar ik vrees dat ook dat een deceptie wordt.

De beelden en verhalen van “mijn Kijkduin” zal ik blijven koesteren en zo nu en dan proberen op te roepen op een terrasje ergens in een klein kustdorpje. In de hoop dat ik die tegen die tijd nog kan vinden.

Je zou denken dat dit een term is die gebruikt wordt bij fokkers van, weet ik veel wat voor soort, dieren.

Maar nee ! De laatste jaren is dit een soort rekenmethode voor de vraag of van miljoenen gepensioneerden hun inkomen wel of niet wordt geïndexeerd of zelfs verlaagd. Let op : Dit is een min of meer vrije interpretatie van het woord waarvoor alleen ikzelf verantwoordelijk ben en blijf.

Indexeren betekent het aanpassen van bijvoorbeeld een inkomen aan een indexcijfer met de bedoeling de gemiddelde koopkracht op peil te houden. Bij de meeste gepensioneerden is dit al ruim 10 jaar niet meer gebeurd.
Mijn pensioenfonds heeft inmiddels berekend dat wij gepensioneerden daarmee al ruim 15,8 % aan indexatie hebben misgelopen. Ons pensioen is dus vandaag de dag simpelweg 15,8 % lager dan het eigenlijk had moeten zijn.

Intussen, en het is maar één voorbeeld, zijn volgens het CBS de huren vanaf 2009 totaal met 28,8 % gestegen. Maar let op, dat zijn gewoon 10 huurverhogingen bij elkaar op geteld. Cumulatief zal dat dus aanmerkelijk meer zijn.
En dan hebben wij het nog maar niet over de gestegen prijzen van bijvoorbeeld de zorgverzekering, het eigen risico, het gas- en elektra en de vervoerskosten. Maar ongetwijfeld zijn er nog veel andere zaken in prijs gestegen. Denk aan de recente BTW verhoging voor onze eerste levensbehoefte, ons dagelijks eten.
Maar ja, wij mogen als gepensioneerden natuurlijk helemaal niet klagen want wij zijn immers de rijkste generatie ouderen van na de oorlog. Wij zijn natuurlijk alleen maar een groep van louter Zondagskinderen. Hoewel een groep ?
“Een groep is een verzameling van twee of meer personen die met elkaar omgaan. Dit kan zijn omdat zij zich met elkaar identificeren of omdat zij een gezamenlijk doel hebben” aldus de sociologische betekenis van het woord groep.
En dat zijn wij dus per definitie niet. Wij hebben geen gezamenlijk doel en wij identificeren ons niet met elkaar.
Als dat wel zo was dan zouden wij toch allang met minimaal 2,8 miljoen ouderen, die komend jaar of het jaar daarop hun pensioen 10 jaar lang gekort zullen zien, op het Malieveld of op het Binnenhof hebben gestaan. Los van de vraag of wij daar op zouden passen.
Of dan zouden we toch allang en met z’n allen hebben gestemd op bijvoorbeeld 50Plus die af wil van die achterlijk lage rekenrente en niet hebben gestemd op die zolderkamer geleerde en racistische studentikoos. Ja die !

Nee, iedere keer weer bevestigen wij zelf het beeld dat van ons gecreëerd is, dat wij de rijkste en egoïstische groep ouderen zijn van na de oorlog. Gaan 3-4 keer per jaar op vakantie. Bij voorkeur met ons rijdende kasteel, de camper, of met het vliegtuig naar de zon. En maken prachtige fietstochten op dure e-bikes waarbij wij minimaal 2 terrassen per dag bezoeken voor een uitgebreide lunch en minstens 2 glazen overheerlijke wijn. De schijf van vijf is niet aan ons besteed !

Dus kennelijk kunnen wij het ons allemaal gewoon veroorloven en maken wij ons dus niet druk over een korting op ons pensioen en betalen wij gewoon dat eigen risico van € 350,- en de nieuwe huurverhoging van zo maar 4 %.

Maar wat nou met die weduwe of weduwnaar of voor mijn part zelfs dat echtpaar met alleen AOW en wat toeslagen, die maandelijks moeten proberen rond te komen van minder dan het minimum inkomen ? Zijn zij het die straks de protestkar moeten trekken en gaan wij, die het wat “beter hebben”, dan wel mee naar het Malieveld.

Ik vrees het niet ! Want wij zijn een vreselijk egoïstisch volkje geworden dat alleen maar op een afstand boos kan worden op Trump of, als wij al gaan stemmen, onze stem verkwanselen aan de “allergrootste intellectueel die Nederland ooit gekend heeft “ en die van zichzelf zegt “ dat hij gelijk heeft en anderen dus ongelijk”.

Ik ben benieuwd wat er gebeurt als volgende jaar de pensioenen van 2,8 miljoen mensen worden gekort met minimaal een paar procenten per jaar voor de komende tien jaar?

IK VREES NIETS. WE GAAN GEWOON DIE KILO-KNALLERS KOPEN EN DIE DEKKINGSGRAAD, ACH………..’T ZAL MIJN TIJD WEL DUREN.

Vanmorgen hoorde ik op de radio iemand vertellen dat zij vandaag 50 jaar getrouwd is. Zij noemde die 50 jaar een rollercoaster.
Omdat ik dat niet zo goed snapte heb ik “rollercoaster” maar eens even opgezocht op Google en Wikepedia.
Wat blijkt ? Het heeft een aantal betekenissen namelijk  achtbaan, roetsjbaan of glijbaan.

Een roetsjbaan was, zo heb ik begrepen, een Russisch vermaak op het ijs met sleden.
In het Frans heet het ook een “Montagne Russe”.
Maar meestal bedoelen wij met een rollercoaster een achtbaan. Zo’n eng ding waar je in een soort bakje stapt, al of niet met meerdere “liefhebbers”, en waarin je dan vervolgens met een duizelingwekkende vaart in allerlei bochten en dalen naar beneden wordt gestort. Meestal zie je dan ook krijsende en gekke bekken trekkende mensen, die als ze beneden zijn soms ook nog misselijk zijn. Ik ben er nooit aan begonnen want ik werd vroeger al misselijk in een simpele draaimolen.

Een glijbaan is een totaal ander verhaal. Je moet naar boven klimmen, soms maar een paar meter en soms naar duizelingwekkende hoogte. Daarna ga je op je kont zitten en laat je jezelf naar beneden glijden. Soms stijl en recht en soms met heel veel bochten. Uiteindelijk belandt je gewoon, maar wel heel snel, op de grond. Veel mensen, maar vooral kinderen, rennen vervolgens terug naar de trap om zich opnieuw en herhaaldelijk naar beneden te laten glijden. Daar komt waarschijnlijk de uitdrukking “ ups en downs” vandaan.

Maar nu snap ik toch wel een beetje wat die mevrouw bedoelde.

Elk huwelijk kent ups en downs en bochten. En als je dus al 50 jaar getrouwd bent heb je samen al die ups en downs en bochten overleefd.  Soms ben je misschien wel eens bijna uit de bocht gegleden en soms heb je misschien wel eens heel veel moeite gehad om weer bovenaan die glijbaan te komen. Soms heb je misschien ook wel eens getwijfeld, als je uiteindelijk weer boven was, of je jezelf eigenlijk nog wel weer naar beneden wilde laten glijden. 

Alhoewel ik die beeldspraak uiteindelijk wel begrijp, houd ik het er toch maar op dat je die 50 jaar alleen maar kan bereiken door liefde voor elkaar, wederzijds respect, vertrouwen ,eerlijkheid, samen spreken en samen zwijgen, alles samen en toch jezelf zijn en samen winnen en verliezen. Daar heb ik geen glijbaan voor nodig.

Ik kan het weten want over een paar dagen ( 2 juli) zijn wij, Janny & ik, 50 jaar getrouwd.

Vandaag vieren wij (alleen) in Nederland Vaderdag. Nou ja, vieren.
Nee, ik kreeg vanochtend geen beschuitje met een kopje thee en een eitje op bed. En de tijd dat er op Vaderdag een goed bedoeld knutselwerkje of een kleurrijke tekening naast mijn ontbijtbordje lag is ook al heel lang voorbij.
Ik weet nog dat ik op zo’n moment het meest genoot van de trotse en blije gezichtjes en niet zo zeer van de, meestal in opdracht van de onderwijzeres gemaakte, fröbelwerkjes.

Na verloop van enkele jaren werd Moeder- en Vaderdag in ons gezin afgeschaft. Het “feest” werd ons te commercieel en wij bepaalden zelf wel wie van ons er wanneer en waarom in het zonnetje moest worden gezet.  Hebben wij dat ook echt gedaan ?
Vaderdag en ook Moederdag gingen vanaf dat moment aan ons voorbij. Alleen de schreeuwende en vaak emotionele advertenties in de bladen en op de TV proberen ons elk jaar opnieuw over te halen het toch maar te “vieren”.
“Geven is geluk voor twee” vond ik in dat verband nog de meest treffende slogan.

Met het ouder worden nemen kennelijk ook de emoties toe. Ik heb dat al eens eerder geschreven.
Vaderdag , maar ook Moederdag is voor mij de laatste jaren een dag waarop ik een momentje terugdenk aan mijn beide ouders. Mijn moeder waar wij veel te vroeg afscheid van hebben moeten nemen en mijn vader die zo plotseling ook niet meer thuis kwam.
Veel vragen die daardoor nooit beantwoord zijn en die ook nooit meer beantwoord zullen worden. Gevoelens ook die over en weer misschien nooit zijn uitgesproken ?
Hoe oud zouden zij zijn geworden als zij niet beiden zo jong waren getroffen door het ongeluk ? Zouden mijn kinderen van ze hebben gehouden en omgekeerd ? Zou ik meer over hun eigen jeugd en over hun liefde te weten zijn gekomen ? Zou ik meer te weten zijn gekomen over hun gevoelens voor elkaar en voor ons ? Zouden zij trots zijn geweest op mijn carrière ? Zou Vader- of Moederdag daarbij hebben geholpen ?

Ik ben er eigenlijk van overtuigd van niet ! En dat zeg ik niet om mijn geweten te sussen.

Vaderdag, maar ook Moederdag, is voor mij nu een moment geworden waarop ik als het ware de relatie met mijn ouders, maar ook met mijn kinderen probeer te evalueren.
En dan is de conclusie steeds weer opnieuw dat ik aan de ene niets meer kan veranderen en dat ik aan de andere moet blijven werken. Hoe cryptisch dat misschien ook klinkt.

Overigens moet ik nog wel even kwijt dat mijn spellingcontrole mij dwingt om vaderdag en moederdag beiden met een hoofdletter te beginnen. Apart !!!