Maanden geleden was mij al bekend dat ik een litteken breukje heb in de omgeving van mijn navel. Teveel informatie hoor ik je nu al zeggen, maar voor het verhaaltje van vandaag is het uiterst relevant. Natuurlijk mag je ook hier stoppen met lezen !

De mensen die ervoor door geleerd hebben, de doctoren dus, vonden dat daar wel iets aan moest worden gedaan. Dus kwam ik na een preoperatief onderzoek in juli van dit jaar op de wachtlijst. En wachtlijsten, tja spreek mij er niet van.
Donderdag 21 november was het eindelijk zover. Een “fluitje van een cent”  verkondigde ik aan iedereen die het wilde horen. Vergeleken bij eerdere operaties stelde dit echt niets voor.

Maar dat liep even anders.

Aanvankelijk mocht ik ook vrijwel direct na de “ingreep” al weer naar huis en kwam mijn voorspelling dus ook gewoon uit. Een fluitje van een cent.
Maar de andere ochtend knapte er letterlijk iets in mijn buik, na tweemaal hard niezen. Eerst nog een zwelling maar al snel een dikke opgezette buik alsof ik maanden zwanger was gepaard gaande met enorme pijnen.
Vervolgens koste het ons ruim 24 uur en twee extra bezoeken aan de spoedeisende hulp om die zelfde mensen, die ervoor doorgeleerd hebben, te overtuigen van het feit dat er toch echt iets in het geheel niet klopte. Bij de derde alarmbel werd ik door de ambulance opgehaald en een paar uur later lag Ernst weer opnieuw op de operatiekamer, die nu vrijwel verlaten leek want het was immers weekend.
“Denkt u maar aan een mooie vakantiestemming, werd mij voorgehouden, dan droomt u daar dadelijk onder de narcose vast wel over, meneer Leupen”.
Voor de 2^e keer in 36 uur kwam ook die voorspelling niet uit en werd ik volledig van de wereld geholpen.
Het gevolg; complete oorlog in mijn buik vanwege de operatie, de narcose en de hoeveelheid gas die naar binnen werd gebracht. Weg energie, weg eetlust, weg smaak, weg optimisme en terug enorme pijnen.

We zijn ruim 12 dagen verder en intussen ben ik ook weer 5 dagen thuis. Langzaam krabbel ik uit een dal en zo voelt het ook. Eigenlijk is het verbazingwekkend wat een mens uiteindelijk toch kan verdragen en hoe een op het oog negatieve spiraal toch weer kan worden omgekeerd.
Natuurlijk helpt een meelevende, liefdevolle en zorgzame omgeving daar een buitengewoon belangrijke rol bij.  Het helpt je bij de (voor mij altijd te lange) weg naar volledig herstel.
Ze mogen daarbij volledig op mij rekenen, want zoals altijd geldt “ onkruid vergaat niet”.

Dank voor ieders liefdevolle aandacht en zorgzaamheid. Ik zal weer snel “de ouwe zijn”.

Jullie zijn nog niet van mij af !

Het is vrijdagochtend kwart over zeven. In een overvolle tram ben ik onderweg naar “mijn klusje bij BMW”.
Bij elke halte stappen er meer, nauwelijks uitgeslapen en naar geroosterd brood en eitjes ruikende, mensen in. Allemaal kennelijk op weg naar hun werk of naar school.
Ik moet ruim 35 minuten mee met deze tram dus heb de tijd om te observeren. Ik heb een zitplaats en kan het geheel aardig overzien.

Maar wat ik zie en hoor is niet erg bemoedigend. Er wordt nauwelijks gesproken, laat staan dat men elkaar goedemorgen wenst.
Het “ slagveld” overziend, tel ik in het eerste gedeelte van het compartiment zo’ n 15 mobieltjes die direct bij het plaatsnemen uit de tas of uit de binnenzak zijn getoverd.
Ik schat dat 5 van de 6 passagiers, jong en oud, zich overgeven aan dat kleine zwarte of bontgekleurde ding. Wat ze doen is mij niet duidelijk, Facebook, email bekijken, Whatsappen, Wordfeud spelen of sms’en, het kan allemaal en het gebeurt ook allemaal.

Naast mij heeft een jonge man met een slordig bijgehouden baard plaatsgenomen. Hij draagt een keurig pak en heeft een lederen aktetas op schoot. Hij tovert als zoveelste een mobieltje uit zijn jaszak en veegt nerveus over het kleine scherm. Al zou ik het willen dan nog kan ik niet zien wat hij precies doet. Na een halve minuut verdwijnt het ding weer in de binnenzak. Klaar denk ik. Maar nee, twintig seconden later komt uit zijn tas een tweede, veel groter, mobieltje, liever gezegd een mobiel. Hier opent hij Wordfeud en ik kan overduidelijk zien dat hij op een enorm aantal borden tegelijk lijkt te spelen. Maar een woord leggen doet hij niet. Zijn ogen zitten kennelijk nog dicht op deze relatief vroege ochtend.
Deze handelingen herhalen zich totdat hij bij de halte Spui, bijna te laat, ontdekt dat hij de tram uit moet. Hij stapt haastig op en worstelt zich door de mensenmassa naar de uitgang. Nog net voordat de deuren zich sluiten slaagt hij erin uit te checken en de tram te verlaten. De man heeft het al druk en is al gestrest voordat hij op zijn werk is.

Om mij heen liggen nog steeds diverse mobieltjes op mannelijke zowel als vrouwelijke schoten en wordt er verveeld naar de schermpjes gekeken. Een enkeling heeft oortjes in en luistert kennelijk naar muziek of radio.
Wat er om hen heen gebeurt wordt door vrijwel niemand opgemerkt en of “ men” al bij de juiste halte is wordt over het algemeen te laat waargenomen. Wanneer dat wel gebeurt volgt negen van de tien keer een schichtige vlucht van de zitplaats richting uitcheck automaat respectievelijk uitgang van de tram. Met een zekere regelmaat zitten er hand- of aktetassen of sjaals tussen de deuren die overigens dan gewoon ook weer open gaan. In bijna alle gevallen kijkt het slachtoffer hevig geïrriteerd richting bestuurder alsof deze er wat aan kan doen dat het slachtoffer verslaafd is aan dat vervelende ding zichzelf mobieltje noemend.

Totdat ik bij de halte ben waar ik moet uitstappen, ik neem dat ruim op tijd waar, en langs de cabine van de bestuurder loop. Terwijl de deuren nog open staan en iedereen dus gemakkelijk kan uitstappen zie ik vanuit mijn ooghoeken de bestuurder in zijn zeer comfortabele fauteuil met zijn hoofd enigszins voorovergebogen zitten. Op zijn schoot ligt een mobieltje waarop zijn vingers de overbekende schuifbewegingen maken.
Of hij met zijn tram op tijd bij de eindhalte is aangekomen is mij niet bekend.

Opnieuw stel ik vast dat wij met z’n allen verslaafd zijn aan verveling. Verveling die mobieltje heet.

In de tram blijft het stil. Wat rest zijn ’s morgens de irritante geurtjes van beschuit, gekookte of gebakken eitjes en badschuim. De mobieltjes zelf ruiken gelukkig nog niet.

(Dit blog schreef ik ruim 5 jaar geleden. Het is alleen maar erger geworden)

Een van mijn favoriete (kinder-)series was en is Buurman & Buurman. Een van oorsprong Tsjechische serie.
Twee buurmannen die elkaar helpen met het klussen in en om het huis. Meestal helpen zij elkaar “van de wal in de sloot ”.  Als deze buurmannen het probleem, in hun ogen,  hebben opgelost roepen zij “A je to” of in het Nederlands “En dat is het”.
De behulpzaamheid, de knulligheid en de naïviteit is bijna vertederend maar ontzettend lachwekkend.
Feit is dat de buurmannen, op de ene voordeur staat Pat en de andere voordeur Mat, al 40 jaar de beste vrienden zijn. En dit ondanks het feit dat zij elkaar regelmatig van de wal in de sloot helpen.

Ik woon inmiddels ruim 6 jaar in een seniorencomplex met 154 huurappartementen.
Eigenlijk heb ik dus gewoon 153 buurmannen en buurvrouwen, maar het zou te ver gaan als ik die allemaal mijn beste vrienden zou noemen. Met sommigen is in de afgelopen zes jaren wel een vorm van vriendschap ontstaan en voor sommigen doe ik wel eens een klusje. Samen klussen is er nog niet van gekomen en we hebben elkaar al helemaal niet van de wal in de sloot geholpen. Hoop ik.
Alhoewel ?!! Ik realiseer mij ineens dat er wel degelijk een 3 tot 4-tal buurmannen een zogenaamd “klusteam” vormen. En vanaf een afstand bezien hebben die 3-4 het samen behoorlijk naar hun zin als zij weer een klusje hebben geklaard. Ik heb ze nog niet elkaar een high five zien geven en al helemaal niet “a je to” horen roepen. Maar misschien heb ik niet goed gekeken.

Toch zouden wij in dit complex best behoefte hebben aan een team van buurmannen en buurvrouwen die met elkaar de belangen van de andere bewoners gaan behartigen.
Bijvoorbeeld als er zaken zijn die ons met elkaar niet bevallen of die op ons verlanglijstje staan. Als een lift teveel in storing staat of een wens om fietsnietjes, een vlaggenmast, een AED, onderhoud in de directe omgeving of kritiek op een misplaatste en te grote huurverhoging.

Een team dat op de steun van ALLE bewoners kan rekenen en dat op elkaar kan bouwen als het gaat om “ aanpakken”. Een team dat bestaat uit mensen die iets voor elkaar en voor de medebewoners over hebben en dat zo nu en dan ook tegen kritiek kan. Een team dat coöperatief te werk gaat en dominantie en solistisch handelen van teamleden afkeurt. Een team dat zich aan de afgesproken regels houdt.

Zo’n team blijkt in de praktijk helaas lastig samen te stellen te zijn hetgeen naar mijn mening vooral wordt veroorzaakt door het feit dat, zelfs onder senioren met toch relatief veel levenservaring, nog teveel naar de persoon/personen en hun geschiedenis wordt gekeken.  Waar Buurman en Buurman over een misser heen stappen en opnieuw beginnen met een klus, lijkt dat bij “bestuursklussen” vaak minder gemakkelijk te zijn.

Maar er is, volgens mij, in ons complex nog hoop. Laten wij, net als Buurman & Buurman over elkaars fouten heen stappen. Laten wij respect voor elkaar hebben en laten wij vooral veel lachen. Laten wij de zaken vooral niet te belangrijk maken en laten wij als credo “leven en laten leven” gebruiken.
Maar vind jezelf vooral niet belangrijker dan de rest ! En maak kritiek bespreekbaar !!

“A je to”

Sinds nog geen jaar ben ik in het troste bezit van een IPhone 6. Bij Vodafone gekocht samen met een abonnement voor 2 jaar. Alhoewel het niet het allernieuwste toestel is , ik zie bij heel veel mensen zelfs nog de IPhone 4 en 5s, ben ik er uitermate tevreden over. Mooie vorm, prima formaat scherm en een hele dragelijke prijs per maand. 

Wat schetst mijn verbazing ? Verleden week merkte ik dat Apple in zijn opperste wijsheid heeft besloten dat er voor de IPhone 6 geen (beveiligings-)updates meer zullen worden uitgebracht. BOEM !
Plotseling is mijn verleden jaar bij Vodafone aangeschafte IPhone 6 verouderd en binnenkort wellicht zelfs onveilig.
Dat besluit Apple gewoon maar even zonder daar verder ook maar met een letter over te communiceren. Ook Vodafone meldde mij vorig jaar niet dat dit type wellicht heel snel verouderd zou zijn en niet meer zou worden geüpdatet. Sterker nog zij sloten zonder blikken of blozen een contract met mij af voor 2 jaar.

Toch maar eens even contact gezocht met Vodafone. Kijken of er bij Vodafone nog enige vorm van service gevoeligheid bestaat voor een klant die al bijna 30 jaar onafgebroken abonnee is geweest.
Na tweemaal te zijn doorverbonden kreeg ik, een overigens vriendelijk en zich herhaaldelijk verontschuldigende, “service” medewerker aan de telefoon. Ongetwijfeld luisterde zijn chef mee.
Na het betonen van zijn “medeleven” werd mij recht voor z’n raap medegedeeld dat Vodafone hiervoor geen oplossing heeft, zelfs niet in de sfeer van coulance. Het is immers de schuld van Apple.
Wel kon ik eenmalig een bedrag van € 140,- betalen om mijn lopend contract af te kopen. Daarna zou ik dan een nieuw abonnement kunnen afsluiten met een nieuwer , veel duurder, toestel. Zonder dat ik daarbij overigens de garantie krijg dat ook dat toestel over 1-2 jaar niet meer zal worden ondersteund door Apple.
Uiteraard heb ik de “ service” medewerker vriendelijk bedankt voor zijn enorme service. Hij wenste mij zelfs aan het einde van het gesprek nog een hele fijne dag !

Moraal van het verhaal.  Apple wordt een steeds zuurdere appel. Het bedrijf bepaalt wanneer jij weer een dure nieuwe telefoon , computer of IPad MOET kopen.
Men stopt simpelweg met de service en bepaalt dat eigenaren van een “verouderd” apparaat te maken krijgen met niet opgeloste veiligheid- en andere technische problemen. Zonder blikken of blozen.

Veronderstel dat bijvoorbeeld BMW of Opel zouden besluiten dat auto’s van 5 jaar of ouder geen service meer kunnen krijgen en niet meer gerepareerd kunnen worden. De wereld zou toch te klein zijn toch !!
Apple doet het wel en dendert door met ieder jaar een nieuw, licht verbeterd, toestel.
En wij happen steeds opnieuw toe, terwijl wij weten dat de 3^e of de 4^e hap heel zuur wordt. Maar wij hebben dan wel een Apple !

Vannacht droomde ik dat ik TV presentator was bij KRO-NCRV.
Halverwege de nacht werd ik badend in het zweet wakker van een dilemma. Ik was kort voor het wakker worden gevraagd door de Directie van RTL, nee ik had niet gesolliciteerd want dat doe je in onze kringen niet, met de vraag of ik niet daar wilde komen presenteren. Met gemak zou ik € 1 miljoen Euro per jaar kunnen verdienen en daarvoor hoef ik dan maar tweemaal 3 maanden per jaar een late show van maximaal 1,5 uur te presenteren. En oh ja, ik krijg natuurlijk alle vrijheid om zo nu en dan een onderwerpje te kiezen waar ik zelf volledig achter sta.

Wat moet ik doen als ik mij omdraai om verder te slapen en mijn droom begint precies weer op dat punt waar mij de vraag werd gesteld ?

Op dit moment krijg ik € 190.000,- per jaar exclusief allerlei toelagen. Nee, echt niet meer via allerlei ingewikkelde constructies of via mijn eigen bedrijfje ! Ik ben daar, tot nu toe, zeer principieel in geweest. Wie ben ik dat ik meer mag en kan verdienen dan de minister president ? Bovendien kom ik uit een “rood nest” en dan doe je zulke dingen sowieso niet. Niet dan Matthijs van Nieuwkerk ? Uiteindelijk verdien jij maar driemaal zoveel bij BNN-VARA.

Ondanks dat dilemma besloot ik toch maar weer verder te gaan slapen en ja hoor, de droom begon precies waar die was geëindigd.

Minstens 1 miljoen per jaar en maar een half jaar Late Night shows presenteren is toch wel heel aanlokkelijk. Wat zou ik er allemaal niet van kunnen doen. En wat zeiken we nou eigenlijk over die principes. Collega Twan Huys ging toch ook en heeft in die paar maanden toch prima zijn pensioen alvast kunnen aanvullen.
En als ik nou gewoon mijn redactie kan meenemen en mijn vaste gasten, zoals o.a. Peter R., Barbara Baarsma en niet te vergeten Jorg Kelder, ook gewoon kunnen blijven komen dan hoef ik alleen nog wat filmpjes aan elkaar te praten. “Even kijken”. En zo nu en dan een kritische vraag te stellen. Dan doe ik mijn “kunstje” toch gewoon daar !

Weet je wat ? Ik doe het gewoon. Wat kan er misgaan? Precies. Ik doe het ! En weet je wat? In mijn eerstvolgende late Night show bij KRO-NCRV nodig ik gewoon alleen maar RTL prominenten uit die dan kunnen roepen hoe leuk ze het vinden dat ik naar hen, bij RTL, kom. Zo leuk, zo gezellig, zo ouwe jongens/meiden krentenbrood en vooral zoveel geld.

Vroeg in de ochtend werd ik wakker ! Het bleek helaas een droom en het zal mij als pensionada, die de laatste 10 jaar 15% in inkomen achteruit is gegaan en binnenkort 10 % op zijn pensioen wordt gekort, niet gebeuren.

Nee, ik ben niet jaloers, of toch wel ? Ik wens Jinek veel succes. Net als ik dat destijds Twan Huys wenste. Maar waar blijven wij nou met onze principes ?