Nostalgie

Het schijnt zo te zijn dat naarmate je ouder wordt, je korte termijn geheugen minder wordt maar je lange termijn geheugen steeds beter. Dat is een van de dingen waardoor ik langzaam maar zeker niet meer kan ontkennen dat ik tot de ouderen behoor. In de tram merk ik het ook als een beleefde jongeling opstaat en mij vriendelijk vraagt “wilt u zitten”? Steevast weiger ik dat vriendelijk al ben ik nog zo moe.

Vandaag vond ik op Whatsapp een filmpje met de titel “de jaren 60 en 70”.
Het duurt maar vier minuten maar er zit voor uren aan herinneringen in. De ohhh ja’s waren niet van de lucht. En hier en daar moest ik een traantje wegpinken. Pure nostalgie dus.

De Solex van mijn vriendinnetje waarop ik, met haar achterop, mocht rijden als zij mij zondagsavonds naar het station bracht als ik weer voor twee weken soldaatje ging spelen.  Gevaarlijke dingen vooral als je met 30 kilometer per uur een lekke voorband kreeg.

De kolenkit, wij hadden er twee, waarmee ik in de kelder (vier etages lager) kolen voor twee dagen moest halen. Naar beneden met de lege kolenkitten ging nog wel, maar vier etages naar boven was geen pretje. Bovendien zag je zo zwart als roet door het opscheppen en in de kolenkit gooien van de eierkolen.

De knijpkat, een vooroorlogse alternatieve zaklantaarn, die mijn vader gebruikte als hij mijn broertje en ik naar vierhoog achter bij mijn opa en oma bracht als wij daar een weekendje logeerden.  Legergroen was hij en na vier etages had vader een zere hand van het ‘knijpen’. Ik moet ‘m nog ergens hebben. Maar waar ???

De bandrecorder die wij voor het eerst zagen toen een collega van onze vader die meebracht tijdens een avondlijk bezoekje. Toen wij, volledig tegen onze zin, ’s avonds om acht uur naar bed moesten had die collega stiekem een microfoon onder ons bed had gezet. Iets wat mijn broertje en ik niet hadden gemerkt. Later hoorden onze vader en moeder en die collega dat wij niet zulke aardige dingen over die collega hadden gezegd. Ze hadden er hartelijk om gelachten zeiden ze.

Het lavet in de badkamer. Een soort kleine badkuip die destijds vooral werd geplaatst in sociale huurwoningen. Een uiterst onhandig ding waar je als kind in moest klimmen als je eenmaal in de week “in bad” mocht. Het wonderlijke aan het ding was dat er ook een langzaam wasser in geplaatst kon worden. Dat scheelde de aanschaf van een dure wasmachine. Volgens mij klommen mijn vader en moeder er ook in al was de lavet eigenlijk bedoeld voor kinderen.

De toonbank in de platenzaak met daarin meerdere draaitafels. Regelmatig ging je daar naar toe. Dan zocht je een langspeelplaat uit, kreeg een koptelefoon op je hoofd en luisterde bijna de hele LP af om te kunnen beslissen of je die plaat wel wilde kopen. Als het druk was werd je er dringend op gewezen dat dat toch niet de bedoeling was. Eén of twee nummers vond de strenge verkoper genoeg, want er stonden immers nog andere mensen te wachten.

Het veelkleurige testbeeld op de televisie. Een testbeeld wat vooral verscheen bij storingen en die waren er destijds nogal eens. Het testbeeld wat ook verscheen als je de TV te vroeg inschakelde. Regelmatig zagen wij dat beeld als wij weer eens te vroeg bij de buurvrouw waren om Tante Hannie te kijken. De buurvrouw was een van de eerste die een televisie bezat en waar een hele reeks kinderen uit de straat op woensdagmiddag om vier uur naar ‘de verrekijker’ mochten komen kijken.

En zo waren er nog wel twintig andere beelden die mijn harde schijf activeerden. Het waren vier minuten die mijn middag weer goed maakten en die mij aanspoorden om, helaas slechts enkele, van die herinneringen hier op te schrijven.

Hoc est vivere bis vita posse priore frui.

“Wie van zijn/haar herinneringen kan genieten leeft tweemaal.”