Auteur: Ernesto

Herinner je je nog die goede oude tijd? Toen de wereld nog niet geregeerd werd door smartphones en sociale media? Toen de brievenbus nog vol zat met echte brieven in plaats van rekeningen en reclamefolders? Toen je kon genieten van de simpele dingen des levens zonder afgeleid te worden door notificaties en tweets? Ja, vroeger was alles zeker beter. Of tenminste, dat is wat onze nostalgische geesten ons willen doen geloven.

Het lijkt wel alsof we allemaal lijden aan een geval van collectief geheugenverlies. We vergeten de dagen dat we zonder internet moesten leven en in de rij moesten staan voor een telefooncel om onze geliefden te bellen. In plaats daarvan idealiseren we die tijd en verlangen we terug naar de “good old days”.

Maar laten we eerlijk zijn, was vroeger alles echt beter?

Laten we beginnen met het “geluk” waar iedereen zo naar terugverlangt. De tijden waarin technologie nog niet alles overheerste en we nog geen zorgen hadden over privacy en online veiligheid. Maar eerlijk gezegd, was het leven toen echt zoveel gelukkiger? Ja, we kwamen misschien minder vaak in aanraking met slecht nieuws en waren minder snel op de hoogte van alle ellende in de wereld. Maar is onwetendheid echt zaligmakend?

En wat dacht je van alle vooruitgang die we hebben geboekt? We hoeven niet meer met de hand te wassen en te wringen, we kunnen met één druk op de knop onze favoriete muziek afspelen en boodschappen doen kan gewoon vanuit onze luie stoel. Laten we eerlijk zijn, het is moeilijk om al die luxe en gemak op te geven.

Maar het gaat niet alleen om technologie en vooruitgang. We vergeten ook vaak de ongelijkheid en discriminatie die vroeger nog meer aanwezig was. Denk aan het gebrek aan gelijke rechten voor vrouwen en minderheden, de strenge en conservatieve opvattingen over seksualiteit en de beperkte toegang tot onderwijs voor veel mensen.

En wat te denken van de mode? Ja, de mode van nu is misschien niet altijd even praktisch, maar laten we wel wezen, wie wil er nu terug naar de oversized schoudervullingen en corduroy broeken? Of toch wel….!

Oké, ik wil wel toegeven dat sommige dingen beter waren vroeger. Zoals het feit dat we nog niet zo afhankelijk waren van onze telefoons en sociale media en dat wij het beroemde touwtje uit de deur konden laten hangen. Maar laten we niet vergeten dat we nu ook veel meer mogelijkheden hebben om contact te houden met vrienden en familie over de hele wereld.

Dus laten we niet langer teruggaan naar vroeger, laten we in plaats daarvan genieten van het hier en nu. Laten we waarderen wat we hebben, de vooruitgang die we hebben geboekt. En mocht je toch terugverlangen naar de goede oude tijd, dan kun je altijd nog naar een vintage winkel gaan en wat nostalgie kopen. Maar na een dag zonder wifi zul je snel genoeg beseffen dat vroeger toch niet alles beter was.

De wind raast weer eens met kracht 8 langs ons gebouw en af en toe blazen zware windstoten tegen de ramen die je een beetje angstig maken. Als je goed kijkt zie je zelfs de ruiten zich buigen uit een soort van respect voor de storm. Buiten is het vijf graden en binnen hangen wij onderuit op onze bank en zien op de televisie de ene na de andere reclame voor de meest bijzondere en exclusieve reizen de revue passeren.

Aan aanbod geen gebrek. Iedere avond worden wij ongevraagd bestookt met meer dan tien aanbieders van alle vormen van vakantie. Zo worden wij lekker gemaakt met de meest mooie locaties, simpelweg omdat kennelijk Eliza daar al geweest is. Wie Eliza is wordt aan onze fantasie overgelaten. Dan is er die mooie meneer die op een ligstoel tegen zijn dochtertje roept dat hij die plastic kruising tussen een rubberboot en een cabriolet een ‘beetje eng’ vindt. Waarop die bijdehante dochter roept “maar ik ben er toch bij”. Vrijwel direct staat papa op laat zijn cocktail staan en antwoordt “ja, daar heb je wel een punt”.
In een volgend reclameblok komt dat amusante stel nog een keer terug als papa, op verzoek van zijn dochter, een drankje heeft gehaald en zij vervolgens verzucht “daar had ik nou net zininin in”.
Dan heb je nog die twee, licht gezette, broers Cor en Don die in hun nette witte overhemd met rode stropdas gezellig samen op een opblaas vliegtuig het (Turkse) reisbureau aanprijzen voor al onze reizen naar de zon. Of zij werkelijk broers zijn wordt niet duidelijk maar qua omvang lijken zij wel op elkaar. Met hun vliegtuig zou ik echter niet naar de zon willen vliegen.

En zo wordt ons in deze winderige en natte winter allerlei droomvakanties voorgeschoteld. In goed Nederlands ‘een offer you can’t refuse’.

Nou wil het toeval dat wij met elkaar in de Componist op één van de mooiste locaties van Den Haag wonen. Het prachtige landgoed Meer en Bosch vrijwel voor de deur en het strand en de zee op een kwartiertje lopen. Binnenkort ontvouwt zich in en boven dat bos weer een groene gloed van ontluikend groen en zullen de sneeuwklokjes, de wilde hyacintjes en de krokusjes het kleurenpalet compleet maken. Eigenlijk is er maar één klein probleempje. De zo idyllisch gelegen Taverne Meer en Bosch is helaas gesloten, waardoor een korte rustpauze met een kopje koffie of een lekker glas koude witte wijn deze zomer waarschijnlijk niet meer mogelijk is. Een prima alternatief is echter het landgoed Ockenburgh. Het is wat verder lopen maar het terrasje daar is zeker aan te bevelen.

Wat mij betreft zullen Cor en Don, Eliza, de vader en zijn bijdehante dochtertje, of hoe alle andere ‘influencers’ ook heten, mij niet kunnen verleiden tot het boeken van een droomreis, ook al is het nog zulk slecht weer. Het enige dat zij op korte termijn zullen bereiken is dat zij hoog zullen scoren op de nominatielijst voor de Loden Loekie. Daar zullen de papa en zijn dochtertje, wat mij betreft, vrijwel zeker op nummer 1 komen.

Na een onrustige nacht vol angstige spookbeelden over de toekomst van ons landje, dacht ik vanmorgen bij het opstaan over de eerste schrik heen te zijn. Verzoend met de geachte van een (uiterst) rechtskabinet had ik mij nog allerminst en dat zal voorlopig ook nog niet gebeuren.

Maar toen zag ik vanmorgen de eerste prognoses nadat het gisterenavond alleen nog maar de exitpolls waren. De zetelverdeling was geen verrassing meer, zij het dat de PVV er nog weer twee zetels bij had gekregen. Maar het was het landkaartje waarom ik mij opnieuw dood schok.

Is het echt waar? Zijn die licht blauwe kleuren echt de delen van Nederland waar de kiezer besloten heeft om op Wilders te stemmen? En is het echt waar dat alleen rondom Enschede is gestemd op Omzigt? En zijn Groen Links/PVDA en de VVD landelijk gezien zo weggevaagd? Is het werkelijk zo erg? Opnieuw staat het plaatsvervangende schaamrood mij op de kaken.

Dat wordt nog erger als je naar het plaatje kijkt waarop is onderzocht of de PVV-stemmers bereid zijn compromissen te sluiten op voor hen kennelijk uiterst belangrijke zaken. Nee, ze willen geen compromissen over een asielstop (79%), nee ze willen geen compromissen over hoofddoekjes (64%) en nee ook niet over moskeeën en de koran.

Juist die punten waarover Wilders de laatste dagen had beweerd dat die wat hem betreft (voorlopig) in de ijskast kunnen.
Het ging de kiezers op de PVV toch juist om vertrouwen in de overheid? Vertrouwen zij er dus op dat Wilders helemaal niets in de ijskast zet en zijn punten uit zijn programma gewoon zal gaan uitvoeren? En met wie dan? Voor mij is de man nu al door het ijs gezakt of hij kent zijn kiezers toch minder goed dan dat hij steeds beweert.

De buitenlandse pers kopte vanmorgen dat Nederland nu eindelijk zijn eigen “Trump” heeft.
Een beter vergelijk is niet mogelijk! Heel lichtblauw Nederland heeft daar dus voor gekozen. Ondanks het feit dat men had kunnen weten dat hij de hulp aan Oekraïne wil stopzetten, dat hij een vriend van Poetin en Rusland is, dat hij de grenzen wil sluiten, dat hij voor een Nexit is, dat hij ontwikkelingshulp wil afschaffen, dat hij hoofddoekjes in publieke gebouwen en functies wil verbieden en dat hij de financiering van de NPO wil stopzetten. Of wisten ze dat allemaal al en hebben ze juist daarom op hem gestemd? Uiterst zorgelijk.

Nog niet zolang geleden waren wij er trots op dat wij het meest gastvrije land van Europa waren en dat wij een voorbeeldige multiculturele samenleving hadden. Niets blijkt minder waar. Wij zijn terug bij af en niemand ontvangt € 200,-. Nederland is geen gastvrij land meer en de Nederlanders worden steeds onverdraagzamer en bozer. Is dat allemaal de schuld van die buitenlanders of van de politiek? Wordt door Wilders de woningnood opgelost? Wordt door Wilders de zorg betaalbaarder? Komen er door hem ineens veel meer verpleegkundigen, politieagenten en onderwijzers? Ik vrees van niet.

Nederland kleurt blauw en als wij niet uitkijken wordt het steeds blauwer. Vluchten kan niet meer – of zal ik toch maar emigreren?