Nieuwste Blog

Vanmorgen hoorde ik op de radio iemand vertellen dat zij vandaag 50 jaar getrouwd is. Zij noemde die 50 jaar een rollercoaster.
Omdat ik dat niet zo goed snapte heb ik “rollercoaster” maar eens even opgezocht op Google en Wikepedia.
Wat blijkt ? Het heeft een aantal betekenissen namelijk  achtbaan, roetsjbaan of glijbaan.

Een roetsjbaan was, zo heb ik begrepen, een Russisch vermaak op het ijs met sleden.
In het Frans heet het ook een “Montagne Russe”.
Maar meestal bedoelen wij met een rollercoaster een achtbaan. Zo’n eng ding waar je in een soort bakje stapt, al of niet met meerdere “liefhebbers”, en waarin je dan vervolgens met een duizelingwekkende vaart in allerlei bochten en dalen naar beneden wordt gestort. Meestal zie je dan ook krijsende en gekke bekken trekkende mensen, die als ze beneden zijn soms ook nog misselijk zijn. Ik ben er nooit aan begonnen want ik werd vroeger al misselijk in een simpele draaimolen.

Een glijbaan is een totaal ander verhaal. Je moet naar boven klimmen, soms maar een paar meter en soms naar duizelingwekkende hoogte. Daarna ga je op je kont zitten en laat je jezelf naar beneden glijden. Soms stijl en recht en soms met heel veel bochten. Uiteindelijk belandt je gewoon, maar wel heel snel, op de grond. Veel mensen, maar vooral kinderen, rennen vervolgens terug naar de trap om zich opnieuw en herhaaldelijk naar beneden te laten glijden. Daar komt waarschijnlijk de uitdrukking “ ups en downs” vandaan.

Maar nu snap ik toch wel een beetje wat die mevrouw bedoelde.

Elk huwelijk kent ups en downs en bochten. En als je dus al 50 jaar getrouwd bent heb je samen al die ups en downs en bochten overleefd.  Soms ben je misschien wel eens bijna uit de bocht gegleden en soms heb je misschien wel eens heel veel moeite gehad om weer bovenaan die glijbaan te komen. Soms heb je misschien ook wel eens getwijfeld, als je uiteindelijk weer boven was, of je jezelf eigenlijk nog wel weer naar beneden wilde laten glijden. 

Alhoewel ik die beeldspraak uiteindelijk wel begrijp, houd ik het er toch maar op dat je die 50 jaar alleen maar kan bereiken door liefde voor elkaar, wederzijds respect, vertrouwen ,eerlijkheid, samen spreken en samen zwijgen, alles samen en toch jezelf zijn en samen winnen en verliezen. Daar heb ik geen glijbaan voor nodig.

Ik kan het weten want over een paar dagen ( 2 juli) zijn wij, Janny & ik, 50 jaar getrouwd.

Vandaag vieren wij (alleen) in Nederland Vaderdag. Nou ja, vieren.
Nee, ik kreeg vanochtend geen beschuitje met een kopje thee en een eitje op bed. En de tijd dat er op Vaderdag een goed bedoeld knutselwerkje of een kleurrijke tekening naast mijn ontbijtbordje lag is ook al heel lang voorbij.
Ik weet nog dat ik op zo’n moment het meest genoot van de trotse en blije gezichtjes en niet zo zeer van de, meestal in opdracht van de onderwijzeres gemaakte, fröbelwerkjes.

Na verloop van enkele jaren werd Moeder- en Vaderdag in ons gezin afgeschaft. Het “feest” werd ons te commercieel en wij bepaalden zelf wel wie van ons er wanneer en waarom in het zonnetje moest worden gezet.  Hebben wij dat ook echt gedaan ?
Vaderdag en ook Moederdag gingen vanaf dat moment aan ons voorbij. Alleen de schreeuwende en vaak emotionele advertenties in de bladen en op de TV proberen ons elk jaar opnieuw over te halen het toch maar te “vieren”.
“Geven is geluk voor twee” vond ik in dat verband nog de meest treffende slogan.

Met het ouder worden nemen kennelijk ook de emoties toe. Ik heb dat al eens eerder geschreven.
Vaderdag , maar ook Moederdag is voor mij de laatste jaren een dag waarop ik een momentje terugdenk aan mijn beide ouders. Mijn moeder waar wij veel te vroeg afscheid van hebben moeten nemen en mijn vader die zo plotseling ook niet meer thuis kwam.
Veel vragen die daardoor nooit beantwoord zijn en die ook nooit meer beantwoord zullen worden. Gevoelens ook die over en weer misschien nooit zijn uitgesproken ?
Hoe oud zouden zij zijn geworden als zij niet beiden zo jong waren getroffen door het ongeluk ? Zouden mijn kinderen van ze hebben gehouden en omgekeerd ? Zou ik meer over hun eigen jeugd en over hun liefde te weten zijn gekomen ? Zou ik meer te weten zijn gekomen over hun gevoelens voor elkaar en voor ons ? Zouden zij trots zijn geweest op mijn carrière ? Zou Vader- of Moederdag daarbij hebben geholpen ?

Ik ben er eigenlijk van overtuigd van niet ! En dat zeg ik niet om mijn geweten te sussen.

Vaderdag, maar ook Moederdag, is voor mij nu een moment geworden waarop ik als het ware de relatie met mijn ouders, maar ook met mijn kinderen probeer te evalueren.
En dan is de conclusie steeds weer opnieuw dat ik aan de ene niets meer kan veranderen en dat ik aan de andere moet blijven werken. Hoe cryptisch dat misschien ook klinkt.

Overigens moet ik nog wel even kwijt dat mijn spellingcontrole mij dwingt om vaderdag en moederdag beiden met een hoofdletter te beginnen. Apart !!!

Leuker kunnen wij het niet maken, wel gemakkelijker !
Ooit, begreep ik, was dat de in Nederland wereldberoemde slogan van de Belastingdienst.
Dat je Belasting betalen nooit leuk kan maken was bij iedereen natuurlijk al lang bekend.
Maar dat ze het gemakkelijker zouden maken sprak ons wel aan. Tenminste als ze hun woord zouden houden.
En ik heb nieuws. Ze zijn er nog steeds niet in geslaagd het gemakkelijker te maken. Zichzelf niet en de belastingbetaler, in dit specifieke geval mij, niet.

Elk jaar, omstreeks de 3e van de eerste maand van het nieuwe jaar, slaan ze mij voor een aanzienlijk bedrag al aan voor het nieuwe jaar, Dat wil zeggen dan vind ik die blauwe enveloppe alweer op de deurmat. Nou ja in de brievenbus, beneden in de hal.
Of ik maar even het totale bedrag in 11 gelijke delen wil betalen.
Ook dit jaar ontliep ik de dans niet. Maar in een vlaag van verstandsverbijstering (vind ik achteraf) vond ik de aanslag te laag . Online, dat wel, corrigeerde ik dat zelf.
Binnen 3 dagen lag er een nieuwe gewijzigde voorlopige aanslag 2019 in de brievenbus.

Ik besloot de nieuwe, gewijzigde, definitieve, voorlopige aanslag 2019 door elf te delen en plande die 11 betalingen keurig in in mijn banking online onder vermelding van het laatste aanslagnummer . Zo dat was dat, daar was ik voorlopig weer 11 maanden vanaf, dacht ik naïef.

2 Maanden later werd ik boosaardig en irritant achterhaald door de Belastingdienst waarheid. Er viel een aanmaning in de bus. Ik zou een achterstand hebben van 2 maanden. Of ik maar even een behoorlijk bedrag binnen 1 week wilde betalen. Zo niet dan zouden er invorderingsmaatregelen worden genomen.
Volslagen in de war en niet wetende wat er nou precies fout zou kunnen zijn gegaan belde ik de Belastingtelefoon.
Na ongeveer een half uur wachten bleek de belasting mevrouw mij bijna niet of heel slecht te verstaan. Begrijpelijk want het was al bijna half zes en eigenlijk sluit de Belastingtelefoon om vijf uur.
Ik besloot het gesprek te beëindigen en het maandagochtend opnieuw te proberen.
En ja hoor, de daarop volgende maandagochtend om half negen had ik vrijwel onmiddellijk verbinding. Dit keer meldde zich een uitgeslapen meneer. Namen noemen doen ze sowieso niet.

Al heel snel begreep hij wat IK fout had gedaan. Ik had 2 termijnen betaald op het 2e aanslagnummer en geen betalingen op het 1e aanslagnummer. En oh ja, dat ik had aangenomen dat de 1e aanslag zou zijn vervangen door de 2e gewijzigde, definitieve, voorlopige aanslag was echt een onjuiste aanname. “Het systeem kan dat niet aan meneer”. Hij adviseerde mij om nou maar gewoon de aanmaning te betalen want anders zou het systeem volledig in de war raken. Dat dat systeem nu al in de war was en dat ik helemaal geen achterstand had ging meneer kennelijk boven de pet.

Nou ben ik van nature eigenwijs, maar vooral ook strijdbaar. Dus ik liet de zaak even voor wat het was en besloot 2 dagen later een bezwaarschrift in te dienen.
Gevolg: medio mei een nieuwe blauwe enveloppe met nu € 7,- invorderingskosten die alleen maar zouden oplopen als ik niet binnen 7 dagen zou betalen.
Ik stuurde opnieuw een soort bezwaarschrift waarin ik verwees naar mijn eerder, nog niet beantwoorde, bezwaarschrift.

Een week geleden viel er een dikke blauwe enveloppe in de bus. En ja hoor een kort briefje. Op mijn “verzoek om uitstel van betaling” stuurde men mij 12 formulieren. Of ik die maar even wilde invullen.
What te f………..??

Afgelopen maandag besloot ik dan toch maar een afspraak te maken bij de Belastingdienst om hen nog een keer te proberen te overtuigen dat zij echt fout zitten met hun aanmaningspogingen.
Een alleraardigste begripvolle Monique, ja verrassing een naam, meldde zich. Binnen 1 minuut begreep zij waar het overging, maar daarna duurde het nog ruim een uur voordat zij de wijze woorden sprak “ praktisch heeft u geen achterstand meneer, maar systeemtechnisch wel”.
Omdat zij echter de bevoegdheid miste om deze omissie op te lossen zou zij een collega inschakelen die mij dan binnen maximaal 3 dagen zou terugbellen.

Monique blijkt haar woord te hebben gehouden. Vanmiddag werd ik gebeld door een belastingmeneer uit Amsterdam (ja, daar zit schijnbaar het hogere echelon) die mij kort en bondig mededeelde dat de aanmaningskosten worden geseponeerd en dat ik GEEN achterstand heb. De beschikking zal een dezer dagen worden toegestuurd. Opnieuw had deze meneer geen naam.

2 Bezwaarschriften, vier telefoontje en een verzoek om uitstel van betaling later is het verstand dus toch nog doorgebroken bij de Belastingdienst. Hoezo maken wij het je wel gemakkelijker ?

Moraal van dit verhaal. Het is alleen maar ingewikkelder geworden en ik verander nooit meer zelf mijn voorlopige aanslag. Of ben ik misschien toch te lang ambtenaar geweest ??