Het is inmiddels al ruim één maand geleden sinds ik Facebook achter mij heb gelaten. Ruim drie weken geleden sloot en verwijderde ik mijn account, maar tot mijn stomme verbazing, kan ik mijn account nog gewoon (her)openen en begroet Facebook mij dan met een hartelijk “welkom terug Ernst”.
Kijk dat bedoelde ik nou, als je er eenmaal aan bent begonnen raak je er nooit meer vanaf. Maar bevalt het nou ? Zo zonder dat digitale poesiealbum.
Als ik heel eerlijk ben dan weet ik dat nog niet. Zo nu en dan wil ik nog wel eens iets laten zien aan “mijn 100 vrienden”, maar dan weet ik die aandrang ook weer snel te overwinnen.
Het is ook een beetje te vergelijken met je teckel uitlaten. Hè zal je denken?Jarenlang waren wij beiden heel goed geïnformeerd over allerhanden belangrijke en minder belangrijke zaken in onze directe woonomgeving of over de samenleving binnen ons wooncomplex. Maar nadat onze teckel, verleden jaar juni, is gaan hemelen horen wij aanmerkelijk minder van en over dat soort zaken. En missen wij dat dan ? Niet echt !
En zo is het met Facebook ook. Ik zie niet meer waar een of meer van mijn vrienden al dan niet voortreffelijk heeft gegeten. Opgesierd met smakelijke close-up foto’s van borden met allerlei heerlijks en gevulde glazen met rode of witte wijn. Ik zie geen selfies meer van gebruinde gezichten bij grote evenementen of op exotische plekken op onze aardkloot. Ik zie ook niet meer of mensen vertrokken zijn naar- of aangekomen zijn op hun vakantieplekken over de hele wereld. Ik moet nu ook weer zelf bijhouden wanneer een van mijn vrienden jarig is of een (huwelijks-)jubileum viert. Ik zie of lees ook wat later dat Duncan Lawrence het songfestival heeft gewonnen of dat Ajax ik weet niet welk gerenommeerd elftal heeft verslagen. Ik blijf verschoond van hele ladingen foto’s of filmpjes van de meest schattige poesjes en katers en varkens of biggetjes.Ik kan ook niet meer lachen om geplaatste, zogenaamd, grappige foto’s of filmpjes en zie dus ook geen reacties meer op de door mij geplaatste onzin. Hardop lachen achter mijn mobieltje of mijn PC is er dus ook niet meer bij. Da’s wel jammer.
Maar al met al gaat het best hoor ! Als ik een enkele keer iets van mij wil laten horen dan plaats ik een of meer foto’s op Instagram en zo nu en dan kijk ik daar ook stiekem over de schutting naar door andere geplaatste wetenswaardigheden. En realiseer mij dan dat Instagram ook van Facebook is en dat ik dus helemaal niet van die Zuckerberg af ben.
Eigenlijk mis ik niets bijzonders. Maar of deze blog in het Facebook-loze tijdperk nog door veel vrienden gelezen wordt moet ik afwachten.
Leuk stukkie