LIFT PERIKELEN

Het is de zaterdagochtend voor de Kerst rond 11 uur. Ik heb zojuist de extra dikke Kersteditie van mijn krant uit de brievenbus gehaald samen met een handjevol kerstkaarten die hun reis met de postduif van Post NL precies op tijd hebben kunnen voltooien. Met de krant onder mijn arm en de kaarten in mijn linkerhand wil ik in de lift stappen als ik nog drie mensen aan zie komen, die kennelijk ook naar boven willen. Beleefd als ik ben, houd ik de liftdeur even voor ze open zodat zij niet zo lang hoeven te wachten. Er is immers maar één lift in ons gebouw van elf etages.

Een kleine man met een grijs sikje en een bontmuts op zijn hoofd stapt in met in zijn rechterhand een tasje met zes jeu de boules ballen. Hij drukt op het knopje van de elfde etage. Een kleine tamelijk omvangrijke dame met rollator en onder haar arm de kersteditie van een groot Amsterdams dagblad stapt achter haar rollator ook binnen. Zij wil naar de tiende etage. De laatste die instapt is een knappe jongedame met een blauw hoofddoekje, kennelijke een medewerkster van de Thuiszorg op weg naar een klant die misschien al een paar uur zit te wachten op het moment waarop hij/zij zal worden gedoucht. Zij wil naar de zevende etage. Wij wensen elkaar vriendelijk goede morgen en de deuren sluiten zich.

Kort nadat onze lift zich in beweging heeft gezet, op weg naar boven, begint de lift onheilspellend te rammelen en te schokken en komt ergens tussen de vierde en de vijfde etage plotseling tot stilstand. Wij kijken elkaar geschrokken en verbaasd aan.

“Laat mij maar” zegt de man met de bontmuts, “ik heb HTS Werktuigbouw gestudeerd” en hij drukt zelfverzekerd op de gele alarmknop en houdt deze 8 seconden vast. “U bent verbonden met de helpdesk van ….(piep) wij staan 24/7 voor u klaar, een ogenblik geduld” horen wij uit de luidspreker en kort daarna horen wij de beltoon een aantal keren overgaan waarna wij plotseling een kerstliedje te horen krijgen. “Driving home for X-mas” klinkt heel toepasselijk en luid door de lift.  Als het liedje na enkele minuten opnieuw wordt gestart beginnen wij onrustig en zenuwachtig te worden.

“Dit is al de derde keer dat ik vastzit in deze rot lift”, klaagt de vrouw met de rollator waarop de jonge vrouw met het blauwe hoofddoekje opmerkt ‘dat mevrouw X nu wel erg laat zal worden gewassen”. De man met de bontmuts en het grijze sikje begint ook zijn geduld te verliezen en maakt uit boosheid een sprongetje met beide benen. Alsof hij zojuist een succesvolle worp met een van zijn jeu de boules ballen heeft voltooid. Met een luide klap komt hij op de bodem van de lift terecht en dan zakt de lift met een enorme schok nog een meter naar beneden.

Op dat moment krijg ik een klap in mijn rechterzij en schrik ik angstig wakker. Mijn vrouw kijkt mij met grote slaperige ogen aan en zegt “waar ben jij nou mee bezig? Je riep luidkeels in je slaap, k…bedrijf nu ga ik verhuizen”.

Ik wrijf mijn ogen uit en kom langzaam bij mijn positieven. Ik besluit in het vervolg wat meer gebruik te maken van het dubbele trappenhuis. Je weet maar nooit! En het is nog goed voor de conditie ook.