Zoals elk kind had ook ik destijds een opa en een oma. Eigenlijk zou ik er, bij mijn leven, vier moeten hebben maar dat ‘geluk’ heb ik nooit gehad. Dus voor zover ik mij kan herinneren had ik één opa en twee oma’s. Eén oma was al heel lang alleen.
Nou wil het geval dat mijn andere opa en oma geen opa en oma genoemd wilden worden. Zij wilden, zonder overleg met mij natuurlijk, grootvader en grootmoeder genoemd worden. Ik hield daarom niet minder van hen, maar had in het begin vooral moeite met die drie lettergrepen.
Maar bovenal, vond ik het lastig, omdat die andere oma vooral geen grootmoeder genoemd wilde worden. Die vond dat maar ouderwets, dat grootmoeder.
Met een zekere regelmaat versprak ik mij dan ook en noemde mijn grootvader en grootmoeder opa en oma. Steevast werd ik dan door mijn vader gecorrigeerd en op het hart gedrukt dat zulke versprekingen in aanwezigheid van opa en oma niet door de beugel konden.
Nog gekker werd het toen ik ontdekte, tijdens een logeerpartijtje, dat mijn grootvader en grootmoeder elkaar ‘Piet’ noemden. Ik heb nooit begrepen waarom, want opa (oeps nou doe ik het weer) heette Ernst en grootmoeder heette Anna. De meest logische verklaring is waarschijnlijk dat Piet hun koosnaampje was. Ik heb dat altijd een vreemde keuze gevonden.
Was het niet allemaal veel gemakkelijker geweest als zij elkaar ook gewoon opa en oma had genoemd? Dat was voor ons kinderen ook veel makkelijker geweest. Maar ja het moest en zou grootvader en grootmoeder zijn.
Een grootvader heeft een kleinkind en is dus de vader van de vader van het kleinkind. Hetzelfde geldt voor een grootmoeder. En bij een opa en oma is het natuurlijk precies hetzelfde. Opa heeft een kleinkind en is de vader van de vader van het kleinkind.
Nog ingewikkelder wordt het bij de vader van de opa. Wordt deze dan grootopa en wordt de vader van die grootopa dan overgroot opa? De spellingcontrole vindt van niet en onderstreept het woord grootopa en geeft als suggestie ‘grootpa’. Verwarrend allemaal.
Dan blijkt toch het gebruik van grootvader weer wat simpeler. De vader van de grootvader noemt men overgrootvader en de moeder van de grootmoeder noemt men gewoon overgrootmoeder. Daarop volgen zelfs de betovergrootvader en de betbetovergrootvader enz.
Ze leven al lang niet meer, die lieve mensen, mijn ene opa en twee oma’s.
Ik ben nu zelf al heel lang opa en zo wordt ik ook genoemd door mijn beide kleinkinderen. Hoewel onze kleindochter ons ook wel eens opi en omi noemt. Ook dat vinden wij geen bezwaar. Als het maar geen grootvader of grootmoeder wordt. Opa en oma klinkt al oud genoeg.
Hierboven vind je een foto van mijn grootvader Ernst. Die naam ging dus van grootvader op vader op zoon. Ik draag ‘m nog steeds met trots.
Tja, voor mij was het altijd grootvader. Het was gewoon een kwestie van respect voor ons. Wij waren natuurlijk een beetje “kouwe kak” familie, dus opa kon gewoon niet. Mijn kleinkinderen mogen mij ook niet opa noemen. Zij noemen mij Poppa. Meer in de traditie van een Canadese familie. Het was ook een familie traditie elkaar een bijnaam te geven. Het zal wel de Amsterdam invloed geweest zijn.
Mijn grootvaders heb ik feitelijk niet gekend,
Wel ben ik een gelukkige grootvader, met 7 kleinkinderen en 2 achterkleinkinderen.
Een soort inhaal slag.
Dries
Mooi beschreven, overigens je lijkt op je grootvader/opa!
Ik heb helaas de pech geen grootouders gekend te hebben. Mijn vaders ouders waren allebei voor hun 50ste levensjaar overleden en mijn moeder was een “nakomertje”. Oftewel al oudere mensen. Mijn vader overleed zelf met 42 jaar.
Toen ik mijn man leerde kennen had hij nog twee oma’s wat ik geweldig vond maar ook heel vreemd want ik was destijds nog nooit met “oudere” mensen geconfronteerd. Daarbij kwam dat beide oma’s de 100 hebben gehaald, dus ik heb nog lang van ze kunnen genieten.