Er wat bij

Zou het er dan toch van komen, dacht ik toen ik de koppen in de kranten zag. De pensioenfondsen kunnen of, liever gezegd, mogen weer indexeren. Dat schijnt niet te komen doordat het met de beleggingen en obligaties zo goed gaat (want dat gaat het juist niet), maar louter en alleen omdat de rente weer gaat stijgen.

Niettemin krijgen wij ouderen er voor het eerst sinds ruim 12 jaar weer ‘wat bij’.

Ik moest oppassen dat ik met mijn oude, inmiddels versleten, botten niet een gat in de lucht sprong. Dat zou vast volkomen verkeerd zijn uitgepakt. Bovendien blijkt mijn geblesseerde linkerknie, opgelopen na een volkomen belachelijke tuimeling, nog in het geheel niet te zijn genezen. 

Mijn pensioenfonds schalt vol trots van de toren dat de pensioenen volgende maand met 2,39 % kunnen worden verhoogd.

Nadat deze heuglijke mededeling enigszins was ingeland, keerde ik terug in de realiteit van elke dag. Een realiteit waaraan niet valt te ontsnappen met onder andere ruim 15%, misschien hier en daar wel 20%, gestegen prijzen van de dagelijkse levensbehoeften en brandstofprijzen die in een half jaar tijd met minimaal 40% omhoog zijn gegaan.  En een inflatie die dit jaar inmiddels is opgelopen tot een gemiddelde van 8-9 %.

Voeg daaraan toe dat wij senioren in twaalf jaar tijd ruim 23 % in koopkracht zijn achtergebleven en de conclusie is gerechtvaardigd dat wij weer blij worden gemaakt met zo’n overbekende dode mus of misschien wel, naar later zal blijken, een sigaar uit eigen doos.

Maar laat ik vooral niet zielig of ontevreden doen. Wij krijgen er ‘wat bij’. En daar moeten wij dankbaar voor zijn. Misschien ben ik in die twaalf jaar wel verleerd hoe dat voelt of moet.

Het slechtste moet echter nog komen wordt ons inmiddels aangepraat door, opnieuw, een blik vol deskundigen economen en minder deskundige politici. Vooral als blijkt dat die meneer in Rusland de gaskraan helemaal en voor iedereen dichtdraait of dat het graan uit Oekraïne daar blijft en uiteindelijk verrot.

Wij krijgen er wat bij. En daar ga ik volgende maand iets leuks mee doen om het te vieren. De maand daarna gebruik ik het om een volle tank benzine te kunnen blijven kopen en de opnieuw gestegen prijzen van de boodschappen te betalen. Maar klagen, nee hoor!

Het inhalen van die misgelopen koopkracht van ruim 23 % wordt vrijwel zeker een ‘mission impossibel’. Denk daarbij aan bijvoorbeeld het kwartje van Kok, de greep uit de kas van het ABP (30 miljard gulden)en de € 1000,- voor iedereen van opperbaas Rutte. 

Wij krijgen er wat bij en daar zal het wel bij blijven. Keep smiling.

Ernst