Grensoverschrijdend

Het begrip ‘grensoverschrijdend’ heeft het afgelopen jaar door allerlei billenknijpers in zangwedstrijden en kaarsjes opstekende ex-voetballers een golf van aandacht en een nare bijklank gekregen. Maar er is nog een andere vorm van grensoverschrijdend gedrag en die maken we hier, levend met de D/NL grens direct aan de voordeur, dagelijks mee. En deze week op bijzonder ontroerende en hartverwarmende wijze.

Het begon maandagavond bij een feestelijke ontvangst van de Honorair Consul van het Koninkrijk der Nederlanden in Kleve (D), de heer Freddy Heinzel, ter gelegenheid van de verjaardag van onze koning. Freddy Heinzel en zijn vrouw organiseren deze ontvangsten ieder jaar rond Koningsdag voor partijen en instanties die zich inzetten voor de Duits-Nederlandse samenwerking. De afgelopen twee jaren konden deze stijlvolle bijeenkomsten (dresscode: donker pak of uniform!) vanwege corona helaas geen doorgang vinden. 

Het was wellicht daarom al drukker dan normaal bij de deur maar ook de sfeer was van meet af aan anders. De woede en frustratie over de zinloosheid van wat er in de Oekraïne gebeurt was bij iedereen voelbaar. En Freddy Heinzel schatte dat in zijn toespraak goed in. Uitgebreid ging hij in op de afgelopen coronaperiode en memoreerde met trots dat de grens tussen Duitsland en Nederland als enige Duitse grens geen moment echt op slot is gegaan. Hij ging vervolgens op humorvolle wijze in op het verschil in omgang met de epidemie tussen Nederlanders en Duitsers en karakteriseerde die heel puntig met: “Duitsers zijn bereid een stuk vrijheid op te geven voor meer zekerheid. Nederlanders zijn bereid een stuk zekerheid op te geven voor meer vrijheid”. 

Indrukwekkender nog was zijn opsomming van projecten waarin Duitsland en Nederland de afgelopen jaren intensief en succesvol samenwerken. Van politie tot werkgelegenheid, op milieugebied en op het gebied van de zorg en veiligheid, cultureel, sociaal en in het onderwijs. En dat tussen twee landen die 77 jaar geleden met elkaar in oorlog waren. De vastbeslotenheid aan zowel Nederlandse als Duitse zijde om deze samenwerking verder uit te bouwen is een belangrijk teken van hoop. 

Woensdag 4 mei had Verena de eer namens het Nationaal Onderduik Museum, waar zij in het bestuur zit, een krans te mogen leggen bij het oorlogsmonument in Aalten. Hoe lang is het geleden dat deelname van Duitsers of Oostenrijkers bij dit soort herdenkingen absoluut ondenkbaar was? En ook hier was het volgens ingewijden veel drukker dan normaal. De gedachten gingen, zoals bij veel van deze herdenkingen, ook naar de zinloze slachtoffers in de Oekraïne en – laten we dat niet vergeten – aan Russische zijde. 

Tenslotte waren we op 5 mei weer te gast in Kleve maar nu om het aansteken van het bevrijdingsvuur mee te maken. Opnieuw een unicum, want dit vuur wordt weliswaar al enige jaren binnen Nederland op 5 mei vanuit Wageningen door marathonlopers over het hele land verdeeld, maar kwam nog nooit over de grens. Opnieuw een initiatief van Freddy Heinzel en in samenwerking met een aantal hooggeplaatste Nederlandse militairen, de burgemeesters van Kleve en Nijmegen, de Commissaris van de Koning in Gelderland en diverse Duitse vertegenwoordigers op indrukwekkende wijze vorm gegeven.

Als kers op de taart kwam gisteren de Duitse TV-zender WDR bij ons op bezoek en heeft hier in onze tuin en vervolgens in heel ‘Dinxperwick’ een reportage geschoten over ‘het leven aan de grens’. Uitzending waarschijnlijk 13 mei en ook hier te vinden vanaf ongeveer die datum.

Laten we deze vorm van grensoverschrijdend denken en handelen samen alsjeblieft overeind houden! Immers: “Wie naar boven kijkt, ziet geen grenzen”.

Joop