Deze week wordt de 75ste verjaardag van Willem van Hanegem gevierd door heel Nederland, behalve door hemzelf. Hij heeft er niets mee, zegt hij zelf.
Ik kan mij dat wel voorstellen. Voor dat je het weet moet je iedereen trakteren en bovendien wie wordt er nou graag ouder. Ik scheel maar twee jaar met de Kromme en dat is vandaag de dag een voordeel. Ik kan mij namelijk nog heel veel mooie acties van hem herinneren. Maar om ze tot in detail te beschrijven of zelfs te proberen na te doen, nee laat maar.Mijn mooiste herinnering dateert van 26 november 1969. De avond van Feyenoord tegen AC Milaan in de Europa Cup 1. Ja, zo heette die competitie toen nog.Ik had via de KNVB, waarbij ik toen een onbeduidend scheidsrechtertje was, twee kaartjes weten te bemachtigen voor deze match van het jaar.
Ik was net een paar maanden getrouwd en had mijn schoonvader uitgenodigd om mee te gaan. Ik kon daarna nooit niet meer stuk bij hem.
De wedstrijd zou om half negen beginnen maar wij stonden al om zes uur voor de, nog gesloten, poort van het stadion, dat een half uurtje later open zou gaan.Direct daarna moest je het op een lopen zetten naar de Kuip waar aan de lange zijde in een soort gracht om het veld drie rijen houten banken waren geplaatst. Als je snel was dan kon je op de eerste rij zitten. En snel waren wij. Zelfs schoonvader voetbalde nog in die tijd al was hij vooral een dribbelaar. Die avond braken wij alle records en om even over half zeven hadden wij twee schitterende plaatsen ter hoogte van de middellijn.
Er was één nadeel de bankjes lagen verdiept dus je keek in een heel lage positie over het veld. Eigenlijk keek je gewoon tegen de schoenen en onderbenen van de voetballers aan.
Het was mij daardoor al snel duidelijk hoe de Kromme aan zijn bijnaam kwam.
Gedurende de daarop volgende twee uren vulde het stadion zich en vloeide het “hand in hand kameraden” in golven over ons heen. Ik had als nuchtere Hagenaar nooit gedacht dat ik na een klein half uur luidkeels zou meezingen en meedeinen. Het gebeurde mij toch.
Feyenoord had in Italië met 1-0 verloren en moest dus nu minstens met 2-0 winnen wilden zij zich plaatsen voor de volgende ronde. De Oost-Duitse scheidsrechter, met de toepasselijk naam van Hans Joachim Weyland, had de touwtjes strak in handen hetgeen tegen de professionele Italianen met hun trucjes en geniepigheden hard nodig was. Maar vlak vooral ook de heren Israël, Lazaroms, Romeijn, Jansen en vooral van Hanegem niet uit.
Al in de 6e minuut scoorde Wim Jansen uit een bijna onmogelijke hoek de 1-0. Tot op de dag van vandaag discussieert men in Rotterdam nog steeds over de vraag of het een voorzet of een schot op het doel was.
Het duurde tot ver in de 2e helft, we maakten ons eigenlijk al op voor een verlenging, voordat de Kromme uit een prachtige voorzet keihard de 2-0 tegen de touwen kopte.
66 Duizend toeschouwers gingen volledig uit hun dak en beneden op de houten bankjes voelden mijn schoonvader en ik het stadion trillen. We sloegen wild vreemde mensen, die naast of rond ons zaten, op de schouders en bleven maar zingen “ hand in hand kameraden”.
Nog heftig nagenietend schuifelden wij in de mensenmassa na de wedstrijd naar de treinen die toen nog op het station Feyenoord stopten of vertrokken. Dat de reis daarna ruim 2 uur in beslag nam deerde ons niet, WE HADDEN GEWONNEN !!
Dat wij thuis niet meer konden praten was ook niet zo erg want daar was het pikdonker en lag iedereen al ruimschoots op één oor.
Terwijl ik dit schrijf omdat de Kromme deze week 75 jaar wordt realiseer ik mij dat deze wedstrijd met alles erop en eraan ook al 50 jaar geleden is gespeeld.
Waar blijft de tijd ??
Ennnuhhh, Willem van harte gefeliciteerd. Wat was je een mooie voetballer en wat ben je een prachtig mens !
