Maanden geleden was mij al bekend dat ik een litteken breukje heb in de omgeving van mijn navel. Teveel informatie hoor ik je nu al zeggen, maar voor het verhaaltje van vandaag is het uiterst relevant. Natuurlijk mag je ook hier stoppen met lezen !
De mensen die ervoor door geleerd hebben, de doctoren dus, vonden dat daar wel iets aan moest worden gedaan. Dus kwam ik na een preoperatief onderzoek in juli van dit jaar op de wachtlijst. En wachtlijsten, tja spreek mij er niet van.
Donderdag 21 november was het eindelijk zover. Een “fluitje van een cent” verkondigde ik aan iedereen die het wilde horen. Vergeleken bij eerdere operaties stelde dit echt niets voor.
Maar dat liep even anders.
Aanvankelijk mocht ik ook vrijwel direct na de “ingreep” al weer naar huis en kwam mijn voorspelling dus ook gewoon uit. Een fluitje van een cent.
Maar de andere ochtend knapte er letterlijk iets in mijn buik, na tweemaal hard niezen. Eerst nog een zwelling maar al snel een dikke opgezette buik alsof ik maanden zwanger was gepaard gaande met enorme pijnen.
Vervolgens koste het ons ruim 24 uur en twee extra bezoeken aan de spoedeisende hulp om die zelfde mensen, die ervoor doorgeleerd hebben, te overtuigen van het feit dat er toch echt iets in het geheel niet klopte. Bij de derde alarmbel werd ik door de ambulance opgehaald en een paar uur later lag Ernst weer opnieuw op de operatiekamer, die nu vrijwel verlaten leek want het was immers weekend.
“Denkt u maar aan een mooie vakantiestemming, werd mij voorgehouden, dan droomt u daar dadelijk onder de narcose vast wel over, meneer Leupen”.
Voor de 2e keer in 36 uur kwam ook die voorspelling niet uit en werd ik volledig van de wereld geholpen.
Het gevolg; complete oorlog in mijn buik vanwege de operatie, de narcose en de hoeveelheid gas die naar binnen werd gebracht. Weg energie, weg eetlust, weg smaak, weg optimisme en terug enorme pijnen.
We zijn ruim 12 dagen verder en intussen ben ik ook weer 5 dagen thuis. Langzaam krabbel ik uit een dal en zo voelt het ook. Eigenlijk is het verbazingwekkend wat een mens uiteindelijk toch kan verdragen en hoe een op het oog negatieve spiraal toch weer kan worden omgekeerd.
Natuurlijk helpt een meelevende, liefdevolle en zorgzame omgeving daar een buitengewoon belangrijke rol bij. Het helpt je bij de (voor mij altijd te lange) weg naar volledig herstel.
Ze mogen daarbij volledig op mij rekenen, want zoals altijd geldt “ onkruid vergaat niet”.
Dank voor ieders liefdevolle aandacht en zorgzaamheid. Ik zal weer snel “de ouwe zijn”.
Jullie zijn nog niet van mij af !
Ondanks alle narigheid er een leuk verhaal van maken, dubbel knap!
Ernst, beterschap zodat je weer gezond straks het nieuwe jaar instapt. En ons weer verrast met nieuwe blogs. Liefs, Hermine
Beter laat dan nooit 🙂 Heel Veel Beterschap !
groetjes Dick en Cathy
Ernst, nou heel verhaal. Beterschap !!!
Groeten, Pieter
Nou Ernst jij bent ook al zo’n pechvogel.
Heel veel beterschap.
Groetjes ook aan Janny
Nou Ernst. dit wel is heel heftig om te lezen ,maar zoals je zegt onkruid………………… Sterkte hoor! René
Wat een pech weer, Ernst.
Hopelijk is alles nu goed en hoef je ‘alleen maar’ te herstellen.
Ik wens je snelle beterschap.
Zo Ernst, dat was weer heel heftig dus. Jij hebt ook altijd pech. Van harte beterschap en een snel herstel. Gaat vast weer helemaal goed komen.
Jemig, dat is niet niks Ernst! Van harte beterschap xxx
Heel goed! Je hebt weer ‘praatjes’ zou mijn moeder zeggen en dan bedoelde ze dat het duidelijk beter ging met me!
Is nu alles weer helemaal goed, of komt er nog meer aan.
Want t was me t jaartje voor je wel.
Maar ja onkruid , “vergaat niet”
Sterkte, Ernst!
Petje af voor je optimisme en relativeringsvermogen
Gelukkig maar dat je voorlopig nog blogs kan schrijven! Goed aansterken hoor!
En van mij ben je voorlopig ook nog niet af !
Beterschap Ernst.