Zeg maar één, dan krijg je er twee !

Maanden geleden was mij al bekend dat ik een litteken breukje heb in de omgeving van mijn navel. Teveel informatie hoor ik je nu al zeggen, maar voor het verhaaltje van vandaag is het uiterst relevant. Natuurlijk mag je ook hier stoppen met lezen !

De mensen die ervoor door geleerd hebben, de doctoren dus, vonden dat daar wel iets aan moest worden gedaan. Dus kwam ik na een preoperatief onderzoek in juli van dit jaar op de wachtlijst. En wachtlijsten, tja spreek mij er niet van.
Donderdag 21 november was het eindelijk zover. Een “fluitje van een cent”  verkondigde ik aan iedereen die het wilde horen. Vergeleken bij eerdere operaties stelde dit echt niets voor.

Maar dat liep even anders.

Aanvankelijk mocht ik ook vrijwel direct na de “ingreep” al weer naar huis en kwam mijn voorspelling dus ook gewoon uit. Een fluitje van een cent.
Maar de andere ochtend knapte er letterlijk iets in mijn buik, na tweemaal hard niezen. Eerst nog een zwelling maar al snel een dikke opgezette buik alsof ik maanden zwanger was gepaard gaande met enorme pijnen.
Vervolgens koste het ons ruim 24 uur en twee extra bezoeken aan de spoedeisende hulp om die zelfde mensen, die ervoor doorgeleerd hebben, te overtuigen van het feit dat er toch echt iets in het geheel niet klopte. Bij de derde alarmbel werd ik door de ambulance opgehaald en een paar uur later lag Ernst weer opnieuw op de operatiekamer, die nu vrijwel verlaten leek want het was immers weekend.
“Denkt u maar aan een mooie vakantiestemming, werd mij voorgehouden, dan droomt u daar dadelijk onder de narcose vast wel over, meneer Leupen”.
Voor de 2e keer in 36 uur kwam ook die voorspelling niet uit en werd ik volledig van de wereld geholpen.
Het gevolg; complete oorlog in mijn buik vanwege de operatie, de narcose en de hoeveelheid gas die naar binnen werd gebracht. Weg energie, weg eetlust, weg smaak, weg optimisme en terug enorme pijnen.

We zijn ruim 12 dagen verder en intussen ben ik ook weer 5 dagen thuis. Langzaam krabbel ik uit een dal en zo voelt het ook. Eigenlijk is het verbazingwekkend wat een mens uiteindelijk toch kan verdragen en hoe een op het oog negatieve spiraal toch weer kan worden omgekeerd.
Natuurlijk helpt een meelevende, liefdevolle en zorgzame omgeving daar een buitengewoon belangrijke rol bij.  Het helpt je bij de (voor mij altijd te lange) weg naar volledig herstel.
Ze mogen daarbij volledig op mij rekenen, want zoals altijd geldt “ onkruid vergaat niet”.

Dank voor ieders liefdevolle aandacht en zorgzaamheid. Ik zal weer snel “de ouwe zijn”.

Jullie zijn nog niet van mij af !

13 antwoorden op “Zeg maar één, dan krijg je er twee !”

  1. Ondanks alle narigheid er een leuk verhaal van maken, dubbel knap!
    Ernst, beterschap zodat je weer gezond straks het nieuwe jaar instapt. En ons weer verrast met nieuwe blogs. Liefs, Hermine

  2. Nou Ernst. dit wel is heel heftig om te lezen ,maar zoals je zegt onkruid………………… Sterkte hoor! René

  3. Wat een pech weer, Ernst.
    Hopelijk is alles nu goed en hoef je ‘alleen maar’ te herstellen.
    Ik wens je snelle beterschap.

  4. Zo Ernst, dat was weer heel heftig dus. Jij hebt ook altijd pech. Van harte beterschap en een snel herstel. Gaat vast weer helemaal goed komen.

    1. Is nu alles weer helemaal goed, of komt er nog meer aan.
      Want t was me t jaartje voor je wel.
      Maar ja onkruid , “vergaat niet”

Laat een antwoord achter aan Marga Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *