Acht jaar geleden schreef ik onderstaande tekst en tot mijn verdriet moet ik constateren dat er geen spat veranderd is. Misschien is het vandaag nog wel erger dan toen.
Buiten schijnt voor het eerst sinds een paar natte en grijze weken weer de zon. Eigenlijk zou ik dus blij en vrolijk moeten zijn, maar ik betrap mijzelf erop dat ik dat niet ben.
De wereld staat in brand en waar wij dat decennialang buiten ons kikkerlandje hebben weten te houden is het ook hier nog steeds goed mis. De gastvrijheid en vooral de tolerantie is ver te zoeken. De grenzen zijn bereikt volgens de hoofdzakelijk rechtse partijen.
Ik zie en hoor mensen de meest afgrijselijke dingen zeggen, roepen en schreeuwen om niet te spreken van de verschrikkelijke persoonlijke aanvallen op bestuurders en op onze “gasten”. Gasten die de verschrikkingen van uiterst wrede oorlogen hebben weten te ontvluchten en hier op zoek gaan naar gastvrijheid en rust.
Mensen lijken bang om hun verworvenheden te verliezen; mensen lijken bang voor de veiligheid van hun kinderen; mensen zijn bang dat de waarde van hun huis zal dalen; mensen zijn bang voor hun baantje en sommige mensen zijn zelfs bang dat hun dochters niet meer in hun korte hockey rokjes naar het sportveld kunnen fietsen. Vanuit die angst zijn zij in staat om, anoniem, de meest verschrikkelijke dingen te roepen en te schrijven op sociale media. Andere mensen zelfs te bedreigen met de dood.
Ondertussen maken mensen overal in de wereld elkaar af en bombarderen ze elkaars huizen en bezittingen. Het merendeel van die strijders en hun bazen weet al niet eens meer waarvoor zij strijden en zijn al lang niet meer in staat om met elkaar te praten en naar elkaar te luisteren.
Politici kijken weg of grijpen niet in omdat er andere belangen op het spel staan. Intussen liegen en bedriegen zij, waarmee zij de angst onder “het volk” nog verder vergroten.
Om maar te zwijgen van sommige, zichzelf politici noemende, die er alleen maar op uit zijn om deze angst nog verder te vergroten en haat te zaaien. Met het doel nog meer stemmers achter zich te krijgen want een andere oplossing dan de grenzen sluiten hebben zij niet.
Heb ik dan wel de oplossing? NEE, die heb ik ook niet. Maar ik weet één ding heel zeker. Met schreeuwen, elkaar bedreigen, bedriegen en (verbaal) geweld zullen wij nooit uit deze impasse geraken.
Ooit stond ons land bekend om zijn gastvrijheid en tolerantie. Ooit pretendeerden wij een multicultureel land te zijn waarin mensen van verschillende komaf en met verschillende geloven vreedzaam en harmonieus naast elkaar leefden.
Zijn wij dat met z’n allen vergeten? Of zijn wij mede door onze welvaart een vreselijk intolerant en onverdraagzaam volkje geworden? Het heeft er alle schijn van.
In dat geval schaam ik mij Nederlander te zijn, maar “VLUCHTEN KAN NIET MEER”.
