VADER – ZOON

Op regenachtige dagen, of gewoon als ik mij verveel en niets beters weet, (re-)organiseer ik nog wel eens mijn foto’s op de computer. En dat zijn er nogal wat. Zo’n kleine tienduizend. En dan zijn de ouderwetse foto’s in een groot aantal ouderwetse fotoalbums nog niet eens gedigitaliseerd. Toch kan ik er geen afstand van doen en soms pink ik nog wel eens een traantje weg of verschijnt er een brede glimlach bij bepaalde foto’s.

Vandaag, ja het is weer zo’n dag, keek plotseling mijn vader mij met een glimlach aan in de map “Do you remember” en ik realiseerde mij dat wij hem al ruim 37 jaar en elke dag missen. Hij was 68 toen hij zo plotseling en ruw uit ons midden werd gerukt.

Ik had niet de tijd gehad, maar ook eigenlijk niet genomen, om hem goed te leren kennen of tegen hem te zeggen dat ik van hem hield. Niet in mijn tienerjaren en niet toen ik was getrouwd en het te druk had met mijn carrière en mijn gezin. Ik deed het niet terwijl er voldoende redenen waren  om hem te vragen: hé ouwe, wie ben jij eigenlijk, wat deed je vroeger, waarom deed je dat, wat beteken ik voor jou, hoe doorstond je die moeilijke jaren toen jouw vrouw, mijn moeder overleed en je met twee opgroeiende jochies,  die hun moeder moesten missen , bleef zitten?

Ik had mij voorgenomen om samen met hem er eens een paar dagen tussenuit te trekken en hem die vragen te stellen. Maar het kwam er niet van en ik stelde het uit. En toen plotseling kon het niet meer en bleef ik met heel veel van die vragen zitten.

Ik lijd er niet onder, maar dacht eraan toen ‘die ouwe’ mij met zijn specifieke bijna ondeugende blik aankeek vanaf het computerscherm. En het leek erop alsof hij mij wilde zeggen ‘had het maar gedaan, jongen, ik was vroeger padvinder en zou nog graag een keer met jou hebben gekampeerd’.

Ik heb het niet gedaan en wij zijn niet samen gaan kamperen.
Mij Pa is al ruim 37 jaar dood, maar ik raad iedereen aan niet te wachten maar de tijd te nemen je vader of je moeder eens die vragen voor te leggen voordat het niet meer kan. Het zal je helpen hen beter te leren kennen. Maar het biedt hen ook de gelegenheid jou te laten horen dat hun liefde voor jou onvoorwaardelijk is en dat je goed bent zoals je bent. Het helpt jou dus ook. Het is niet absoluut noodzakelijk om daarvoor te gaan kamperen !

6 antwoorden op “VADER – ZOON”

  1. Ja, vader zijn, en aan je vader denken die overleden is heeft zeker een doel om de evolutie van de mens door te laten gaan. Respect is een ondersteuning daarvan.
    Ook verdriet kan ook eer positieve ontwikkeling tot stand brengen.
    Nogmaals, jouw pennetje zet ons aan het denken en dat is ook een bijdrage aan de evolutie.
    Dries

  2. Misschien een idee om het boek ‘Papa vertel eens’ of ‘Opa vertel eens’ te kopen, in te vullen en cadeau te doen aan kinderen/kleinkinderen. Zo vertel jij zonder dat de kinderen vragen en hebben ze na jouw overlijden misschien antwoorden op vragen die ze graag hadden willen stellen.

  3. Beste Ernst,

    Mooi geschreven en ik denk velen onder ons hetzelfde gevoel hebben. Nog veel vragen onbeantwoord.

    Ja je vader, verschrikkelijk. Ik weet de dag nog als gisteren. Onze oudste was net een half jaar oud en Carla stond oliebollen te bakken toen we werden gebeld door mijn vader met het verschrikkelijke nieuws.
    We mochten graag bij jullie komen. Tante Marie en Ome Ernst de liefste oom en tante.

    Het gemis van onze ouders voelen we allemaal denk ik wel. Het lied van Stef Bos, Papa luister ik graag als ik het gemis weer voel.

  4. Wat je schrijft is heel mooi en ontroerend.
    Ik weet niet of er überhaupt een goede of foute manier bestaat over waar je (men) goed aan doet, ik denk dat iedereen na zoiets verschrikkelijks wel iets heeft van: had ik maar, of ik wilde dat ik het anders had gedaan.

    Mijn vader is 42 jaar geleden overleden zonder ziekbed; hij was toen 42 jaar, ik 17.
    Ik had het geluk zo’n typische vader-dochter band met hem te hebben, dus er was openheid en duidelijkheid tussen ons. Dat neemt niet weg dat ik hem tot op de dag van vandaag nog steeds mis en ook gevoelens van frustratie (jij hebt mij in de steek gelaten…) heb. Totaal onrealistisch maar helaas wel waar.

    Bedankt voor dit mooie verhaal!

  5. Ernst, hier niet op reageren zou voor mij onnatuurlijk zijn.
    Herkenbaar wat ontroering en herinnering betreft.
    Bijna alle foto’s heb ik weggegooid, decennia aan herinneringen die mij met een naar, weemoedig gevoel vervulde, moeder en broer wilde de foto’s niet, zelfs nog foto’s van mijn oma’s oma had ik in mijn grote collectie.
    Mijn vader, te jong overleden op 61 jarige leeftijd en mijn moeder, hierna dapper een nieuw leven gestart , leeft gelukkig nog steeds.
    Alle vragen , mogelijke verwijten en liefdesbetuigingen zijn door het lange ziekbed van mijn vader, uitgesproken en besproken; een pure luxe.
    Hierdoor heb ik ook minder met materialisme, ik ben een gelukkig en een tevreden mens vooral door mijn ouders en nu door mijn man, beide beentjes op de grond en vervuld van trots dat ik hen ken en heb mogen kennen !

    1. Heel mooi en fijn te lezen Christy!
      Ik ben blij dat je je moeder nog hebt, en dat je een fijn en tevreden mens bent straal je uit.

Laat een antwoord achter aan Jacqueline Kruijt Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *