Ockenburgh 3.0

Vandaag tijdens mijn dagelijkse wandeling ben ik eindelijk alleen door mijn favoriete bos gelopen. Het landgoed Ockenburgh.
Ik  had mijzelf dat al veel eerder voorgenomen in mijn blogs van januari en maart 2019.
Het was leeg en stil in Ockenburgh maar het was niet leeg in mijn hoofd. Ik wilde dat ook niet. Al wandelend door het ontluikende groen en de strak blauwe lucht kwamen er allerlei herinneringen boven. Herinneringen die ik met volle teugen toeliet.

Ik herinnerde mij de eerste wandelingen met broertje Aad en onze vader nadat wij zo plotseling onze mama en vrouw verloren hadden. Met dikke jassen aan en capuchons op maar wel met korte broek en lange wollen sokken, nee kousen. De vraag wat broertje Aad in zijn hand hield die nooit beantwoord zou worden.

Ik herinnerde mij de prachtige grote rododendron struiken in april/maart met de enorm grote rode, witte en roze bloemen die zoveel indruk op ons maakten. Maar waarvan wij het woord niet konden uitspreken laat staan opschrijven. Toon Hermans probeerde het maar na drie keer rodo, rodo, rodo maakte hij het zich zelf gemakkelijk en zei gewoon ‘bloemen”. Dat deden wij dus ook maar.

Ik herinnerde mij het prachtige huis aan het begin van de centrale oprijlaan. Dat maakte mij jaloers omdat de boswachter daar met zijn gezin mocht wonen, terwijl wij het met 3 kamers op net aan 60 vierkante meters moesten doen. Het huis staat er overigens nog steeds. Of er nog steeds een boswachter woont is mij niet bekend.

Ik herinnerde mij een nichtje dat op een wandeling door dat heerlijke bos het verschil niet zag tussen het gras en het groene wier in een sloot en pardoes die sloot inliep,

Ik zag in gedachte de ondergelopen grasvlakte die ’s winters dienst deed als schaatsbaan waarop ik met mijn Friese doorlopers de eerste pogingen deed om te blijven staan op die gladde dingen. Dat lukte niet want die rare dingen schoven telkens onder mijn schoenen waardoor ik er naast kwam te lopen en steeds opnieuw op het natuurijs viel. Schaatsen werd mede daardoor niet mijn favoriete tak van sport.

Ik herinner mij de heuvels in het midden van het bos waar ik als jonge man en vader met buurmannen hijgend en puffend ging hardlopen.

Maar bovenal herinner ik mij de jeugdherberg waar ik verliefd  werd tijdens een jongeren weekend van de VCJC en waar dus feitelijk de basis werd gelegd voor mijn verdere leven als echtgenoot en vader.

Dat alles vloog aan mij voorbij en toen ik de uitgang had bereikt passeerde ik de begraafplaats. De plek waar het dezer dagen helaas en tot mijn grote verdriet druk zal worden. Het bracht mij terug in de realiteit maar ik koester daardoor niet minder mijn herinneringen.

5 antwoorden op “Ockenburgh 3.0”

  1. Ja, dat mooie bos met het geweldige huis, Ockenburg, wat trouwens weer in ere wordt hersteld is indrukwekkend.
    Ik denk dat dit ook voor onze kinderen en kleinkinderen zal zijn.
    Goed dat er mensen er voor gevochten voor behoud.

Laat een antwoord achter aan Ve Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *