Inhaalgedrag

En dan, plotseling, mogen wij weer van alles. Wij hebben er ruim 15 maanden op gewacht voordat wij weer enigszins terug mogen naar het “oude normaal”. Vijftien maanden waarin een dringend beroep op ons geduld maar vooral solidariteit werd gedaan. En in dat laatste blijken wij toch niet zo goed te zijn. Maar eigenlijk wisten wij dat ook wel.

Maar wil ik dat eigenlijk wel ? Terug naar dat oude normaal, of ben ik inmiddels door al die Corona-maatregelen gewend geraakt aan een nieuw normaal ?
Een nieuw normaal waarin ik probeerde, al was het nog zo moeilijk, 1,5 meter afstand tot mijn omgeving aan te houden; mijn handen bijna kapot heb gewassen; inmiddels misschien wel tweehonderd mondkapjes heb ‘versleten’; niet meer knuffelde met kinderen, kleinkinderen, familie en/of vrienden; niet meer 3 zoenen op een anders wang drukte en als risicogroep vrijwel niet meer op visite ging of bezoek ontving.
Een terrasje pikken was er niet meer bij en uit eten gaan al helemaal niet. Musea bezoeken of een film in de bioscoop kijken, het mocht allemaal niet.

En dan mag er nu ineens weer een heleboel. Om mij heen signaleer ik een gigantisch ‘inhaalgedrag’ van mijn medemens. Wij lijken wel koeien die, na een lange winter in de stal, weer de weide in mogen.

Het liefst gaan wij allemaal tegelijk naar een terras, willen wij allemaal tegelijk naar IKEA, naar een tuincentrum, een restaurant of naar een evenement. Het liefst boeken wij onmiddellijk weer een (vlieg)vakantie naar de zon, of het land nog oranje is maakt ons niet uit. Het heeft immers veel te lang geduurd, die Lock down. Ons geduld is op, wij hielden het bijna niet meer uit.

Ook ik heb de nodige zaken uit het ‘oude normaal’ gemist en vroeg mij meer dan eens af of het ooit nog terug zou komen. Maar nu ik zo dat ‘inhaalgedrag’ om mij heen zie, twijfel ik sterk of ik er wel weer naar terug wil.

Ja, ik kan niet wachten tot ik mijn kinderen, kleinkinderen en goede vrienden weer eens kan knuffelen. Maar 3 zoenen? Kunnen wij dat niet beperken tot één wel gemeende kus op de linker wang en een liefdevolle blik recht in elkaars ogen. Een liefdevolle blik die geluk en dankbaarheid symboliseert voor het feit dat wij deze moeilijke tijd met elkaar hebben doorstaan, maar ons ook doet beseffen dat velen dat geluk niet hebben gehad en wellicht nog lijden onder de gevolgen van deze vreselijke pandemie. Op dat moment misschien zelfs even een traantje wegpinken schept vrijwel zeker een hechtere en oprechtere band dan die 3 zoenen in de lucht.

Voorzichtig en vooral niet te snel ga ik proberen mijn sociale leven weer wat inhoud te geven en daar hoort dan op termijn weer eens een terrasje bij, al of niet met vrienden of familie. Maar wel op de momenten dat wij niet meer drie dagen vooraf hoeven te reserveren of in een lange rij wachtenden moeten aansluiten.

De komende tijd gaan wij weer zo nu en dan, met familie en lieve vrienden een glaasje heffen op ons geluk en het nieuwe normaal.
Een nieuw normaal waarin gezondheid, liefde en respect voor elkaar weer centraal zullen staan. Je zou dat natuurlijk ook inhaalgedrag kunnen noemen.