HEET

De enige plek in huis waar het vandaag nog een beetje koel is, is voor mijn Mac. Dubbelfijn is, dat het lijkt alsof die ook geen last heeft van de hitte.

Het hele land zucht onder hoge temperaturen. Temperaturen waar wij een aantal jaren geleden voor naar het Zuiden vertrokken. Wij trotseerden de hitte op de snelwegen en reden vaak in één keer naar die zon en die “heerlijke” temperaturen.

Bij terugkeer thuis toonden wij onze bruinverbrande lichamen en vertelden trots aan iedereen die het horen wilde hoe mooi het er was en hoe wij genoten hadden van die zalige temperaturen. Natuurlijk konden wij regelmatig verkoeling zoeken in die blauwe Mediterrane of in de schaduw op een terrasje onder een paar dikke platanen

Vandaag zuchten wij onder deze “immense’ hitte en vliegt het ene alarm na het andere ons om de oren. Code geel wordt code rood en op de televisie en in de kranten hebben wij het nergens anders meer over. Vooral de kwetsbaren onder ons wordt dringend geadviseerd om rustig in een hoekje te kruipen en vooral liters water tot ons te nemen. Vandaag werd ons zelfs dringend geadviseerd om enkele malen per dag onze lichaamstemperatuur te meten. 

Intussen is het in onze huiskamer 29,5 C. en in de slaapkamer is het niet veel beter. Maar je hoort mij niet klagen want anders heb ik morgen niets te klagen als het weer gewoon 23 C. is en zalige dikke onweersbuien overtrekken met dikke hagelstenen en veel te veel water.
Ongetwijfeld wordt er dan weer een code oranje afgekondigd.

Natuurlijk zal iedere deskundige weer roepen dat dit het onvermijdelijke gevolg is van de klimaatverandering en dat het nu echt vijf voor twaalf is. Om dat te bewijzen sturen wij dan weer vijftig klimatologen en andere “ogen” naar Spitsbergen die bij terugkomst ons opnieuw zullen proberen te overtuigen van het naderende onheil.

Natuurlijk hebben zij gelijk maar intussen trekken wij er weer massaal op uit om elders op deze aardkloot te genieten van een welverdiende vakantie. Gaan wij weer met 40.000 mensen tegelijk vier dagen wandelen en stromen de festivalterreinen, waar de alcohol rijkelijk vloeit, weer vol. Intussen stappen vandaag weer 170 profwielrenners op hun racefietsen om in de verschroeiende hitte, op smeltend asfalt, weer 3 cols van de buitencategorie te beklimmen om aan het einde van de dag, meer dood dan levend, over de finish te rollen. In de wetenschap dat er morgen weer zo’n dag in het verschiet ligt.
Van code oranje hebben zij nog nooit gehoord terwijl de weerkaarten overal dieprood kleuren.

Ja, het is heet vandaag. Daar kunnen wij niet om heen of wij willen of niet. Klagen zit in de volksaard van ons Nederlanders maar eigenlijk weten wij ook dat klagen geen zin heeft.
Klagen en zeuren heeft geen effect op het verminderen van het probleem. Sterker nog je krijgt er juist meer stress van in plaats van minder.

Vandaag gebruik ik daarom als een rustdag. Een dag waarop ik rustig achter mijn Mac ga zitten en wat woorden aan het geduldige papier toevertrouw.

Morgen is er weer een dag en voor zover ik weet is daar (nog) geen code voor afgegeven.

Carpe Diem