Het is zondag 1 mei. Het klinkt misschien gek maar het is vandaag de Dag van de Arbeid. Terwijl het in veel Europese landen een officiële feestdag is, is dat in Nederland niet zo. In Rusland en de voormalige communistische landen in Oost-Europa wordt 1 mei jaarlijks gevierd met een parade, waaraan behalve arbeiders ook legereenheden deelnemen.
Logischerwijs zal de parade in Moskou nu vele malen kleiner zijn dan andere jaren. De, veelal hele jonge, soldaten hebben immers andere ‘verplichtingen’ die hun doorgeslagen leider hen heeft opgedragen. Bovendien is een groot deel van het materieel ook elders ingezet of inmiddels vernietigd.
Op Schiphol staat het voor de derde dag op rij vast. Zowel op de toegangswegen als voor en in de vertrekhallen. Duizenden Nederlanders hebben de schroom van zich afgeschud, Corona achter zich gelaten en vergeten en besloten dat het nu toch weer tijd wordt om de korte meivakantie te benutten om met elkaar te vertrekken naar zonniger oorden.
We hebben immers met z’n allen al veel te lang moeten wachten. Wij zijn immers al veel te lang in onze vrijheden beknot.
In de lange rijen zijn zij allang vergeten, dat wij nog geen twee maanden geleden anderhalve meter afstand moesten houden of een mondkapje moesten dragen. Wij moeten eruit!! Wij willen even niet meer worden herinnerd aan het feit dat op nog geen 1000 kilometer afstand mensen sterven door raketten, bommen of geweervuur. Mensen omkomen van de honger en huis en haard verloren hebben!! Wij willen op vakantie! Wij willen terug naar het oude normaal!
Het is acht uur op deze zondagmorgen en voor de vertrekhallen hebben zich weer lange files gevormd. Files van auto’s die de vakantiegangers komen afzetten en een parkeerplekje in de Kiss & Ride stroken zoeken waar ze hun familie, vrienden of kennissen kunnen afzetten en de bagage kunnen uitladen. Soms zelfs vinden ze geen plekje en rijden ze een nieuw rondje voor een tweede poging. Eenmaal uitgeladen sluiten de vakantiegangers aan in de lange rijen wachtenden die stapje voor stapje proberen de vertrekhallen in te komen. Daar wacht hen opnieuw geduld want voordat je bij de incheckbalie bent en je bagage voor 1 week hebt afgegeven gaat er ook nog maar zo een uur voorbij.
De zenuwen gieren door je keel. Kom ik wel op tijd het vliegtuig in en zie ik straks mijn bagage nog wel terug op de plaats van bestemming.
Wij hoeven maar één passagier af te zetten. Eén passagier die helaas ook moet aansluiten bij de lange rij vakantiegangers. Hij heeft alleen een rugzakje en een grote weekendtas. Hij gaat niet op vakantie. Hij gaat weer terug naar het land waar hij samen met nog enkele duizenden NAVO-militairen de grens bewaakt. Hij is jaloers op die uitgelaten mensen die voor een weekje de zon gaan opzoeken. Hij zou het ook wel willen, maar de plicht roept.
Of het nu de dag van de arbeid is of niet.
Wij omhelzen hem en wensen hem sterkte en spreken de clichés uit dat hij over drie maanden gezond en wel weer terugkomt op een dan misschien wat rustiger Schiphol. Het is immers je kleinzoon.
Wij rijden zonder woorden terug naar huis. De zon schijnt en op de A4 staat een nieuwe file op de afslag naar Schiphol. Auto’s met mensen die zich afvragen of zij wel op tijd zijn voor het vliegtuig naar de zon.
Vlak bij huis krijgen wij een appje. Het vliegtuig naar Vilnius is op tijd vertrokken.
Of het nu de dag van de arbeid is of niet.
Kippevel, Ernst!