Code zwart

De laatste jaren hadden wij in Nederland regelmatig code oranje en soms zelfs code rood. Ook toen al trokken wij ons daar niet zo gek veel van aan en gingen toch gewoon de weg op en deden ons noodzakelijke ding. Vaak liep het niet zo’n vaart en kwamen wij er, in de meeste gevallen, zonder kleerscheuren of noemenswaardige schade van af.
Omdat dat soort voorspellingen heel vaak niet uitkwamen of veel minder erg waren dan ze voorspeld werden, werden wij dan ook steeds nonchalanter, ongehoorzamer eigenlijk.

Nou zijn wij “Hollanders” sowieso niet zo’n gehoorzaam en gezagsgetrouw volkje. En de aantasting van onze individuele vrijheid schijnt ons in het diepst van onze ziel te raken. 
Zo erg zelfs dat een groot aantal regelmatig de straat op gaat en steeds meer tot ongehoord geweld en vandalisme in staat en bereid is.  

Loyaliteit met onze medemens is al heel lang een woord uit het vreemde woordenboek. De ikke-ikke- cultuur is een soort volksaard geworden.

Mede daardoor worden wij nu geconfronteerd met strenge maatregelen die ons allen zullen beperken in onze dagelijks vrijheid en die zeer ernstige gevolgen zullen hebben voor onder andere de zorg en de economie. Om nog maar te zwijgen over de tweedeling in onze maatschappij. Sommigen noemen het bijvoorbeeld de “medische apartheid”. Wat doet het met mensen als je ze zo rigoureus in twee groepen verdeelt? Is dat riskant?

En nu staan wij dus met z’n allen voor een nieuw fenomeen code zwart. En dat terwijl wij eigenlijk al helemaal niet om konden gaan met code geel en code rood.

Binnenkort zou het dus zomaar kunnen dat wij, door wat dan ook, in het ziekenhuis belanden en daar een korte lucifer trekken uit de handen van een arts op de spoedeisende hulp.
Een onmogelijke taak voor artsen die vrijwel zeker nooit hebben bedacht dat de uitoefening van hun vak, waar zij zolang voor hebben gestudeerd, gepaard zou kunnen gaan met een loterij. Dat moet nog erger zijn dan wat zij de afgelopen 1,5 jaar al hebben meegemaakt als arts.
Wat doet dat met je als je dagelijks na afloop van je dienst je realiseert dat je die dag weer hebt moeten beslissen over het leven van één of misschien wel meer patiënten met een ernstige ziekte. Patiënten waar je normaal je tot het uiterste voor had ingezet en die je misschien had kunnen redden.

Het gaat te ver om de huidige situatie volledig toe te schrijven aan de “wappies” die nog steeds hun eigen betrekkelijke gelijk en individuele vrijheid boven alles stellen.

Maar een klemmend beroep op loyaliteit naar hun medemens zou ik toch nog wel een keer willen doen. Laat je hart spreken en zorg dat wij met z’n allen, gevaccineerd en niet gevaccineerd, voorkomen dat wij binnenkort in een medische loterij van het leven terecht komen en in een alles vernietigende neerwaartse spiraal die het ‘samenleven\ op deze aarde vrijwel onmogelijk zal maken.

DENK NOG EENS NA EN LAAT JE HART SPREKEN EN HAAL DIE PRIK.
HET GEEFT JEZELF EN DIE ANDER UITEINDELIJK WEER JE VRIJHEID TERUG. 
CODE GEEL EN ORANJE ZIJN DAN INEENS OOK VEEL MINDER BELANGRIJK.

6 antwoorden op “Code zwart”

  1. Het geeft te denken dat je maar al te vaak hoort en leest:
    ‘Ik en mijn familie/vriend/kind’ etc. Mijn moeder zei het al: ‘Stront voorop’.

Laat een antwoord achter aan Dineke Delissen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *