Buurman

Wij noemden elkaar Buurman & Buurman en moesten er steeds weer om lachen. Want eigenlijk waren wij helemaal geen buurmannen. Hij woonde immers, samen met zijn echtgenote,  in een klein pittoresk dorpje in Zuid-Frankrijk terwijl wij bijna 1100 kilometer verderop in dat grote ‘dorp’ La Haye wonen.

De afgelopen 15 jaar waren wij één of tweemaal per jaar wel degelijk buren als wij in de gite logeerden en zij in het grote typisch Zuid-Franse huis woonden.
Op zo’n 50 meter van het grote huis was jaren geleden een oude ‘cabane’ door hen omgebouwd tot een klein, knus, maar comfortabel vakantiehuisje dat van alle moderne gemakken voorzien was. Een gite dus. Het zou onze favoriete vakantie stek worden waar wij elk jaar met heel veel plezier onze vakanties doorbrachten en al snel dikke vrienden werden met de lieve bewoners van het grote huis.

Op een warme achternamiddag, terwijl wij beiden verdiept waren in een goed boek (of hadden wij gewoon onze ogen dicht?) klonk plotseling een kreet om hulp. “Ernst, au secour”. Vanaf mijn luie ligstoel zag ik Ruud hulpeloos om zich heen kijken terwijl hij een deel van een nog niet opgebouwde pergola om hoog trachtte te brengen. Het geheel was overduidelijk veel te zwaar voor dat tengere mannetje. Natuurlijk sprong ik op om hem te helpen en nog diezelfde dag bouwden wij aan de rand van het zwembad een pergola waar later een druif overheen moest groeien.
Het ontwerp was de avond daarvoor, onder het genot van een goed glas wijn, samen met een vriend van de heer des huizes op hun geheel eigen manier op een groezelig velletje papier getekend. Het ontwerp klopte van geen kant want de pergola viel veel te hoog uit.

Vanaf dat moment klaarden Ruud en ik jaarlijks een scala aan heel verschillende klusjes en soms zelfs grote klussen. Ruud bleek de perfecte aangever en soms toeschouwer of regisseur terwijl ik de feitelijke uitvoerder speelde. Wij waren een perfect team en vanaf dat moment noemden wij onszelf dan ook Buurman en Buurman. Er ging ook weleens wat fout, waarna Buurman tegen Buurman riep “geeft niks dat had mij ook kunnen overkomen”.

In de afgelopen jaren bleek dat Ruud lichamelijk en geestelijke steeds verder achteruit ging. De klusjes werden hem te zwaar of te onoverzichtelijk maar hij bleef voor mij mijn Buurman. Hij verhuisde samen met zijn Leny terug naar Nederland en voor ons kwam er helaas een eind aan de vele lange ritten naar dat zonnige Zuiden. Het was triest om te zien hoe Ruud langzaam maar zeker naar een andere werkelijkheid verdween en in zichzelf gekeerd raakte. Toch konden wij samen, zo nu en dan, nog heel goed en onder het genot van een goed glas wijn hele ‘bomen’ opzetten en dan was hij even terug in het hier en nu en genoot hij zichtbaar. Er verscheen dan een ondeugende, ons zo bekende, grijns op zijn gezicht als ik hem bij binnenkomst begroette met “hé buurman hoe gaat het”.

De laatste tijd gleed hij steeds verder van zijn vrouw en omgeving af. Maar hij leek lichamelijk nog sterk. In een korte vlaag van helderheid kwam hij zelfs met het idee nog een tentoonstelling te willen geven van zijn prachtige en heel bijzondere schilderijen.
Het heeft helaas niet zo mogen zijn. Mijn ‘buurman’ heeft het hoofd in de moede schoot gelegd en de strijd opgegeven. Aan zijn lijden is, misschien wel gelukkig voor hem, een einde gekomen.

Hij hoeft niet meer de hele dag stoelen en tafels van de ene naar de andere kant van het huis te versjouwen en hoeft zich niet meer af te vragen waarvoor die suikerpot toch dient. Ik kan Buurman niet meer helpen en hij kan mij niets meer aangeven. Rust zacht Ruud. Voor mij blijf jij mijn favoriete Buurman.

A JE TO !

13 antwoorden op “Buurman”

  1. Ernst en Janny, gecondoleerd met het verlies van buurman Ruud.
    Wat overblijft zijn gelukkig de mooie herinneringen.

  2. Gecondoleerd, E&J! Ik had altijd het gevoel door jullie verhalen over Ruud en Leny, ook weer een beetje in ‘la Douce France’ te zijn!

  3. Wat een mooi verhaal Ernst. Helaas komen we op een leeftijd dat dit ons allemaal overkomt. Goede vtiendelijke verliezen of een goede buur.

  4. Ernst, mooi geschreven. Afgelopen donderdag hebben wij afscheid van hem genomen. Wij zullen hem missen, zeker op het terras van Pont. Lieve groetjes van ons.

  5. Wat een prachtige blog pa. Het heeft mij geraakt. Het spijt mij dat jij jouw buurman bent verloren…. Gelukkig heb je vele mooie herinneringen… Liefs

  6. Och, wat een verdrietig bericht. Gecondoleerd met het overlijden van Ruud en willen jullie Leny condoleren? Het was altijd fijn om daar te zijn.

    Ik zie dan ook helemaal voor me hoe jullie aan het klussen waren 🙂

    1. Ernst, gecondoleerd met dit toch wel grote verdriet, jullie zullen hem zeker gaan missen. Maar voor hem zelf beter,vreselijk als je geestelijk zo achteruit gaat.Sterkte gewenst met het verlies van zo’n vriend.(buurman)

Laat een antwoord achter aan pieter Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *